çabuk sinirlenen insan

anlaşılmıyordur yada kendını doğru ifade edemıyordur. öfke başka bir duygunun maskelenmiş yüzüdür hep.

eskıden olsaydı bu benim diyebılırdım. sevılmedıgım deger gormedıgım inancım o kadar güçlüydü ki kendi öz aılemden miras aldıgım. tüm sevılme ıstegım öfkeyle dısarı cıkıyordu. buz ustunde yurumek gıbı. bastıgım zemın nerede kırılacak, ne kadar buyuk düşeceğimi ben de bılmıyordum. ama hepsı geçti, kendımı bır duyguya esır etmemeyı öfkemın sebebını bulmayı denedım ve buldum da. kendı degerımı kendımın bıctıgı bır hayatı sectım. artık öfkelenmıyorum bıle ama uzuluyorum gordugumde yada maruz kaldıgımda onlar ıcın. keske yardım edebılsem keske kolay olsa ellerıne bır özet cıkartıp verebılsem dıye dusunuyorum hep. yaşlandım belkı de, yada yeterınce ofkelendıgım yerde duruldum bılemıyorum. ama sunu bılıyorum öfke ıle yasanan zamanların kırgınlıklarını temızlemek, ofkeyı dındırmekten daha zor.

bu hale nasıl geldiği asla merak edilmeyen insan. biz çabuk sinirlenenler bu günlere kolay gelmedik, büyük emek var.

ben. cunku sinir hastasiyim

ben. dun elimi yaktim, suan cefasini cekiyom