çalar saat çalmadan önce uyanmak

biyolojik saatin bünyeye attığı kazıklardandır.

çalar saat çalmadan uyanmak tam bir içli köfte dramı gibi bi' şey... gece gözlerini açıyorsun, vücudun içeriden bir dürtüyor: “hadi kalk, geç kaldın!” panik içindesin, saati kontrol ediyorsun...
04.13! daha sabaha çok var, köfte çiğ.

ama beynin susar mı? “ya alarm bozulduysa? ya gerçekten kalkmam gerekiyorsa?” kendini uyumaya zorlamaya çalışıyorsun. içindeki o kaynar içli köfte hissi asla ama asla dinmiyor.

sonra sabah alarm çalınca, "oh be, yine de ben önceden uyandım" diye saçma bir gururla güne başlıyorsun. içindeki içli köfte ustasına aferin çakıyorsun. sen ve vücudun tam bir ekip halinde halay çekerek güne baslıyorsunuz.
(bkz: bu da böyle bir anımdır)

alarm çalana kadar kılımı bile kıpırdatmadığım fecaat mesele.

beni bu kadar üzen çok az şey var.