çocukken evlatlık olduğunu düşündüren şeyler

tvde bir film izledim, 9 yaşındayım belki de videoda emin değilim. filmdeki çocuk, 12 yaşında evlatlık olduğunu öğreniyor çünkü hiç bebeklik ve hatta çocukluk fotoğrafı yok.
düşündüm ki benim de bir tane bile bebeklik fotoğrafım yok. en erken 3 yaşındayken çekilmiş o da ben miyim değil miyim şaibeli.
aldı beni bir efkar, iştahım kesildi, boş odaya gidip duvara bakıyorum.
önce akrabalardan başladım soruşturmaya, herkes benzer şeyler söylüyor. komşuları da didikledim, onlar da akrabalarla aynı şeyleri anlattı.
şimdi emin değilim ama ya evlatlık olmadığıma ikna oldum ya da başka bir dert bulup onun için efkarlanmaya başladım tam hatırlamıyorum. sonrasında da unuttum gitti.
galiba evlatlık değilim, değilimdir yaa. şu saatten sonra hiç uğraşamam geçmişimi aramaya, yok yok değilimdir.

seni çöpten bulduk demeleri... ulan ne ağlardım varya.

kızdıkları zaman net lsjdksksksk. kendi çocuğunuz olsam kızmazdınız diyordum

anne kumral.
baba kumral.
ben esmerin önde flama tutanı.
sonra sonra anladım,
yaz vakti sabah 6da evden çıkıp akşam 6da eve girersen simsiyah olursun tabi ki.

anneme ve babama benzememem. kardeşlerim anne ve babama benziyor ama ben benzemiyorum. onlar da dalga geçerlerdi "sen evlatlıksın" diye.
sonradan rahmetli dedemin gençlik fotoğrafına baktım. aynı ben. sanki siyah-beyaz zamanlara ışınlanmışım gibi. meğer ona çok benziyormuşum. öğrendim ki anne ve babalarına benzemeyen insanlar dede veya anne/babaannenin kopyası olabiliyor.

hem anne tarafının hem baba tarafının bir anda 2 katı olmak ebat olarak.

boyumun sülaleye göre çok uzun olması* ve tipimin ve karakterimin hiçbir yakınıma benzememesi. şüpheye düşmüştüm ergenken, evlatlık mıyım diye. sordum da annemlere.

sonra aslında tip olarak babama benzediğim ortaya çıktı, yaş aldıkça. ayrıca abimle yüz kemiği yapımızın çok benzediğini söylemişti abimin bir arkadaşı. bizi birbirimize benzeten ilk kişiydi o ve bu ben üniversitedeyken oldu. o arkadaş cidden müthiş ve orijinal algısı olan biriydi. yalan da söylemez. hala da abimle beni benzeten başkası çıkmadı, hahah.

ben bazı durumlarda hala evlatlık olduğumu düşünüyorum bu yaşımda.
üzücü bir konu.

sülalemde ben hariç kimsede renkli göz bulunmaması.

hiç öyle düşünmedim. bi ara "acaba lan?" diye bi geldiydi aklıma. sonra dedim ki "seni kim niye evlatlık alsın." çok mantıklıydım, itiraz bile edemedim.