çocukken masum insanlardık

çocukken herkes masum, mühim olan bu masumluğu son nefese dek olabildiğince koruyabilmektir esas olan.

çocukların masum olduğunu düşünmüyorum çevreden ne görürlerse onu yapıyorlar, ölçme biçme yetenekleri az gelişmiş oluyor çünkü ayna nöronları yaş ilerledikçe gelişmeye başlıyor. dolayısıyla bazıları iyi huylu olurken bazıları kötü ebeveynler ve kötü çevre dolayısıyla aynı kötülükleri yapmak istiyor kedi tekmeliyor, bilinçli olarak gürültü yapıp milleti rahatsız ediyor, akran zorbalığı yapıyor vs. bir sürü şey sayılabilir. özünde masum diyeceksiniz, özünde insan da masumdur. çocukların en az yüzde kırkı şeytan gibi, inanın bana. kötü yetiştirilmiş bir köpek canavara dönüşüyorsa kötü yetiştirilmiş çocuk da dönüşüyor. en azından büyüyene kadar, büyüyünce ya akıllanır ya kötü hareketlerine daha da azarak devam eder. ikisinden biri.

hiç de değildik.
- mahallenin en büyük bahçesindeki ağaçlardan elma, erik, bakkaldan sakız çalardık. "hırsızlık"
- top oynarken birinin camını kırınca saklanırdık. "suçu saklamak"
- kırılan camın sahibi birini yakalayınca önce "valla, bilmiyorum amca" deyip "yalan yere yemin etmek",
- sonra da korkudan herkesi söylerdik. hadi kıranı söyledin diğerleri " iftira"
- evimize misafir gelince oyuncakları diğer çocuklar almasın diye saklardık "definecilik", misafirliğe gidilen evdeki çocuğun oyuncağını alıp bu benim diye ağlardık "zimmete geçirmek"
---
hayır hiç de masum değildik..
çünkü "çocuktur yapsın canı sağ olsun" diyen ebeveynlerimiz ya da mahalle komşularımız yoktu.
her şeyi kaçak göçek, gizli saklı yaptık. çünkü çokça azarlıyorlardı.

koca bir yalan, bir balondur. hepimiz çocuktuk. birine bir kötülük yaptığımızda bunun bir kötülük olduğunun ve karşı tarafı inciteceğinin bal gibi de farkındaydık. masum çocuklar da vardı, masumiyetin yanından geçmeyenler de... bunun yaşla bir alakası yok. tamamen karakter meselesi. masum bir insan 9, 19, 79 fark etmez, kaç yaşında olursa olsun masum oluyor. kötüler de her yaşta kötü.
bütün yaşlılar bilge, bütün gençler vurdumduymaz ve bütün çocuklar masum değil.

değildik. itligi pystlugu yapacak güç ve imkanımız yoktu. ama bugün yaptığımız şeyleri çocukken her fırsatta bol bol tecrübe ettik de öyle geldik bu hale. kandırmayalım kendimizi.

yo değildik. şahsen ben çocukken şu an olduğumdan daha kötü biriydim. *

bana çocuklar hep daha acımasız gelmiştir. zira aileden aldığı ciddi bir terbiye ya da gördüğü örnek yoksa, ne yanlış ne de kötü diye bir tabir vardır hayatında.

çocukken insandık, büyüdükçe insanlığımızı unuttuk.

şimdide masum insanlarız...sadece oynamamız gereken roller var...elimize geçen fırsatlar var...belki bu fırsatlar çocukken elimize geçse belki o zaman başlardık bozulmaya

büyüdükçe o masumluğumuz kayboldu.

çocuklar masum değildir.

değildim yaa niye yalan söyliyim ki şimdi. hatta büyüyüp aklım başıma gelince masumlaştım az biraz. bu sebeple çocuk hiç melek gibi tasvir edemem, biliyorum çünkü ne mal olduklarını. millete neler yapıyordum, özellikle kardeşime.. çocuk helal etmezse son nefesimi veremem.
öyle kötüydüm öyle şirrettim.

sıradaki şarkı tüm insanlığa geliyor sayın dinleyiciler: masum değiliz, hiçbirimiz.