çocukken yaşanan travmalar

5 yaşında ya vardım ya yoktum. teyzemin nişanı mıydı, düğünü müydü hatırlamıyorum. bir aile apartmanının ikinci katında dış kapı önünde yaşıtlarımla beraber ayakkabımı giymeye çalışıyordum. daha önce görmediğim kadar bir kalabalık, tanımadığım insanların olduğu bir topluluk içindeydim.

kapının önünde bir adam belirdi. 'sen kimsin' diye sordu. tanımadığım kocaman bir insana karşı bir an cevap verememiştim.
'oğlum sana soruyorum, kimsin sen, adın ne?'

kitlenip kalmıştım. 'babanın adı ne'. 'kimin oğlusun sen'. sesi de yükseliyordu sanki. sonra babam kapıda belirdi. 'bizim oğlan' dedi.

adam yine yüksek sesle, 'yahu adını soruyorum cevap vermiyor, kimsin diyorum cevap vermiyor, kimin oğlusun diyorum konuşmuyor. insan bir kelime konuşur' diye babama yüksek sesle konuşuyor.
babam ise 'daha küçüktür, normaldir, çocuktur.' diyor ama o cins adam, hala uzatıyor. 'yahu bari adını söylesin, ne var bunda' diye uzattıkça uzatıyor.
o an babama da kızıyor gibi hissettim. o cins şey, hem bana hem babama bağırıp duruyordu, bunun suçlusu ben miydim? neden ilk sorduğunda cevap vermedim.

ama ben daha çok küçüktüm. sorulan soruyu düşünmek için zaman ihtiyacım vardı. üstelik kimseyi tanımıyorum.
hem, o kadar kalabalıkta ufacık bir çocuktum. kimsem kimim. neden bu kadar üstüme geldin.