çocuklara din eğitimi verilmeli mi sorusu

bence henüz sorgulayamayan hiçbir canlıya bir eğitim verilmemeli.

insan neyi öğrendiğini sorgulayamayacak haldeyse o öğrenmek değil, aşılanmaktır.

çocuklara din eğitimi verilmemeli, çocuklara eğitim verilmemeli binaenaleyh dünyada çocuk diye bi şey olmamalı..

din bireysel bir değerdir. herkesin inanışı kendisini ilgilendirir bu sebepten de din eğitimi ailede verilir ve ailede verilmesi de doğru olandır. devlet çocuğa bunu öğretirse işin içine ideoloji girer.

cevabı evet olan sorudur. lakin eğitimi verecek kişi aile olmalıdır.

ağaç yaş iken eğilir. buna inanırım. mesele kendi çocuğum ise (fıtratına göre yol izler) veririm. başkalarının fikri, ideolojileri ve düşünceleri ile pek alakadar değilim bu konuda.

olmayan şeyleri öğrenen çocuklarız.. toplum ne kazandı?

ben çocuğuma din eğitimi verilmesini istemiyorum. kanunen mümkün. ama böyle olunca da çocuğun göreceği psikolojik baskı daha zor. zaten ayrılmış anne baba, bir de üstüne başka zorluklar ekleyemem. ama bu bildiğin diretmedir.

bence henüz sorgulayamayan hiçbir canlıya bir eğitim verilmemeli.

okullarda ve ülkemizdeki gibi kendi çıkarları için evrilmiş öğretilen dinden bahsediyorsak mümkünse öğretmesinler..din eğitimi de hersey gibi ailede başlar algısı açıldıktan neyin ne olduğunu sorabilecek kabiliyete erdiğinde kendisine bırakılmalıdır.

önce ahlâk dersi verilsin

ben vermiyorum. yani bodoslama vermiyorum diyeyim. beni izliyor şimdilik. bazen soruyor, gayet basitleştirerek ve çok kısa anlatmaya çalışıyor, şimdilik daha çok geçiştiriyorum. çok fazla derine dalıp kafasını karıştırmak istemiyorum. ancak çevremde gelenek ile islamı takip eden çok insan olduğundan onlardan korumak daha elzem. bir safsata yumurtluyorlar bazen, iyi niyetle bile olsa, bir kaç gün kızımın buna kafayı taktığı oluyor. bir şekilde onu da hallediyorum. aile büyüklerine, eşe dosta falan çocuklarımla din hakkında konuşmayı yasakladım. nedenini oturup bir saat anlatınca, anlayışla karşılıyorlar. şimdilik sadece her şeyi yaratan ve çocukları çok seven bişey olduğunu biliyorlar. *

çocuk ilk sekiz öğrenim yılı sonunda, avrupalıların yaptığı, en azından yapmaya çalıştığı gibi, orta düzeyde fen okuru olacak şekilde eğitim verilmelidir. bu sırada da yöneliminin hayatın hangi alanına doğru olduğu, saptanabildiği kadar saptanmalıdır. bu anlamda, ibrani hurafeleri de, çocuğa, ilgisi bu yöndeyse öğretilmeli ve gideceği yön çocuğa bırakılmalıdır.

kesinlikle verilmemelidir.
dinlerin temelde ne olduğu, ne anlattığı, neye dayandığı resmi bir dille anlatılabilir. ama dini ona hakikatin kendisi olarak anlatmak en büyük yanlıştır. etmeyin, eylemeyin...

bir soru cümlesi. cevap;

hayır. özellikle korku odaklı asla.

kesinlikle hayır.
büyür, araştırır, okur ve isterse istediği dini istediği kadar yaşayabilir.
ama bunu ben ona empoze etmem.
ister ağaca tapsın, ister bir tanrıya.
nasıl isterse, kendi istediği için yapsın.

aile tarafından verilmelidir. hangi dinin eğitiminin verildiğinin bir anlamı yok, çocuk memnun kalmazsa ileride değiştirir. peki neden? bazı yazarların bahsettiği ahlak kavramından. çocuklarda inançsız yetişkinlerde olduğu gibi "sonunda bir ceza veya ödül yok ama ilkelerimden ötürü ahlaklı olmalıyım" düşüncesi olmuyor. bu sebeple mecburen ahlakı din ile bağdaştırarak öğretmek gerekiyor. bununla ilgili amerikada yapılan bir araştırmayı okumuştum bir dönem. yetişkinler üzerinden yapılan bir araştırmaydı ve mevcut inançları fark etmeksizin küçükken herhangi bir dinin eğitimini almış kişilerde suça yatkınlık daha azdı ve erdemli davranış göstermeye daha meyillilerdi.

sorumsuzca yazmaktansa ahlaklı akıllıca yaşayıp çocuklara sağlam bir karakter, güzel bir ahlak, vicdani bir din empoze etmek en güzel eğitimdir. zaten hayat bir okul. zaten ahlakta akıl ile, ilgi ile, bilgi ile, beceri ile, tecrübe ile ve müsbet düşünce ile başlı başına bir karakterdir. ahlak hayvanda olmaz. ne demişler eşşek ölür semeri, insan ölür eseri kalır. insan çift sarılı yumurta gibi çift karakterli olamaz. insanda tek karakter vardır. ikincisi asla olmaz. dolayısıyla bazen burada yazdıklarıyla yaşadıkları uyuşmayan kişiler sizi aldatmasın onlar çift karakterli değil karaktersizdir. daha doğrusu karakteri oturmamıştır. tamamlanmamış karakterdir onlar. ayrıca çeşitli yaptırımlarla baskıyla ahlak olmaz. ahlak bu şekilde sevgiye ve saygıya kavuşamaz. ıki yüzlü akıllar haset fesat kişilikler bu sebeple sevgiye saygıya düşünceye bakmaz. özetle akıl katmanları tam takır akıl çapıda sıfır olursa böyle bir beyinden güzel bir ahlak çıkması mümkün değildir. iste bizim bahsettiğimiz toplumsal ahlak ve bunun getirdiği güzellikler olmadan bırakın yaşamayı insanlık olmaz. neyseki karaktersizler azımsanmayacak çoğunlukta olsada güzel ahlaklılara baskın olamıyor. din bütün bu bahsettiklerimden sonra gelir ve genelini kapsar. din kendiliğinden gelir korkmayın. eğitim yaşanarak verilir.

bence din eğitimi ailenin inisiyatifinde olmalıdır.
ahlak eğitiminden ayrılmalı ve aile kendi açısından çocuğunun dini eğitimini üstlenmelidir.

çocuk, soyut düşünce aşamasına geçmeden din eğitimi kesinlikle verilmemelidir. geçtikten sonra da verilecek eğitim ahlak temelli olup, geleneksel değerler* içermelidir. cennet, cehennem, ölüm, tesettür, günah, zebaniler, huriler anlatıldığında* ancak çocuğun beyni yıkanır ve korku cumhuriyetine biat eden bir dimağ haline gelir.
bu konuda ailede ayrıca eğitim verilmesine gerek yoktur. aile zaten rol-model olduğundan, çocuk sosyal öğrenme yoluyla öğrenir.
bu konulara kafa yormaya başladığında, araştırıp,ailesinden ve okulda öğrendiklerinin üstüne koyup kendi kararlarını verir.