çocukların acımasızlığı

chocolatewithmilk ukdesi.

veledi nüshalar belli bir yaşa kadar yetişkin aynası vazifesi görürler ki bu da ebeveynin davranışlarını kopyala yapıştır mantığından kurulur.

ebeveyn fiziksel olmasa dahi çocuğun elini attığı her alanda gaddarlık seviyesinde kuralcı ve kararlı olur ise, çocuk da haliyle bunu normal olarak algılar ve dış dünyaya uygular.

sokaktaki kedi köpekleri taşlamak, etrafa zarar verici eylemlerde bulunmak, diğer çocukların duygusal tepkiler verdiği hadiseler karşısında kayıtsız kalmak gibi tavırlar; ailesinden sünger gibi çektiği davranışların sonucudur.

çocuklar insanların içindeki duyguları net yaşar. üzgünse en net şekilde, kızgınsa en net şekilde ve pişmansa yine en net şekilde.

saflığı zaten hiç saymıyorum.

eğer ki bir çocuğun varsa, okul hayatı başlamışsa, dışarıda oynuyorsa anlarsın bunu en çok.
akran zorbalığı katiyen hafife alınmaması gereken bir konu. bu yüzden oldukça ağır travmalar yaşayan çocuklar var. tabi ki çocukları o duruma getiren etkenler vardır ve bu sadece aile ile de sınırlı değildir. çocuğun genetiğinden tutun da, maddi imkanlarına, çevresine, akrabalarına kadar birçok faktör onun ruh halini etkileyebilir, karakterine şekil verebilir ama şurası bir gerçek ki bazı çocuklar geleceğin psikopatı.
bunu en iyi de hayvanlara olan, kendinden daha güçsüz çocuklara olan davranışlarından anlayabiliriz. ve çocukla iyi bir iletişim kurup da düzeltiyim desen de çok anlamsız kalabilir çaban. oturduğum yerde birkaç çocuk var böyle. akran zorbalığına birkaç kere maruz kaldı oğlum.
oğlum kavgacı bir çocuk değil gerçekten ve fiziksel olarak da cılız bir çocuk. küçük bir çocukken bu sitedeki zorbalığıyla nam salmış çocuk oğlumu yaralı yavru kedi var diye kandırarak apartmanın bodrumuna sokuyor, ışığı ve kapıyı kapatıp kaçıyor. o sıralar 10 yaşında, sitenin bahçesinde oynuyorlar ama sık sık bakıyorum. farketmesem belki de uzunca bir süre orada kalacak. kapıyı açtığımızda bembeyaz olmuştu korkudan. çocukla insan gibi konuşmaya çalışıyoruz eşimle. arkamızdan alay ederek gülüyor. ne diyebilirsin, ne yapabilirsin? anne-baba da ilgisiz.
en son yine bir şeyler yaptıklarında eşim öyle bir sert çıktı ki site inledi ve o oldu. daha ilişemediler. oğlum büyüdükçe de mesafe ayarı yapmayı öğrendi, öylelerinden uzak durdu, tartışmaya da girmedi.
hele okul hayatında çocuklar birbiri ile taktığı gözlükten, kilosuna, saçına, soyadına kadar alay edebiliyor maalesef "takma kafanı" demekle de iş bitmiyor. senin düzgün yetiştirdiğin çocuğun arsızlığı karakter edinmiş çocuklarla aynı sınıfı paylaşabiliyor işte.

bir kısır döngüdür aslında. bu döngü ebeveynden başlar. babam hep kardeşim küçükken "o şuan kamera gibi, ne görse onu yapacak kendinize çekidüzen verin." derdi. pek haklıymış. bunu çocukken bazı insanların kötü doğduğunu, saf kötü olduğunu düşünerek atlattım. çocuklar çok acımasızdı. ilk travmalarımızı akranlarımızdan aldık. meğerse ebeveynden alıyormuşuz. çocuk aileden ne alırsa o imiş. istisnai kalıtsal ruhsal bozukluklar haricinde çocukların bir kamera olduğunu düşünmekteyim bende.

biz küçükken babam bize vurmayı, sövmeyi, heleki dalga geçmeyi, zorbalık etmeyi katiyen aşılamadı. tek bildiğimiz hak savunmaktı. bu yeri gelince sözlü yanıt vermek yeri gelince de fiziksel savunmaydı. canım yandıkça değşştim. canım ayndıkça küfretmeyi, vurmayı öğrendim. ve hatta bende dalga geçtim bir zaman sonra bana hayatı zindan edenlerle.

ben çocuğumu ne kadar naif yetiştirirsem yetiştireyim çevrenin onu zorla değiştireceğini kendimden tecrübe ettim. dünya çapında bir sorundur çocuk acımasızlığı çünkü çevreni bir yere kadar kontrol edebiliyorsun. senin pamuklara sardığın bebeğini kırıp üzüyorlar.

çocuktur, doğru neyse o öğretilmelidir.

süper egonun gelişmemiş olmasından kaynaklıdır. hatta bazı yetişkinlerde de görülebilir bu durum.