çocukların büyüdükçe babaya benzemesi

annelerin içten içe istemediği durum. fakat genelde nedense hep öyle olur. doğumdan sonraki ilk birkaç ay anneye benzeyen çocuk büyüdükçe babaya benzemeye başlar. genetiksel bir durum olsa gerek ama sebebini tam olarak bilemiyorum.

sanki küçükken bütün çocuklar babaya benziyormuş gibi geliyor bence büyüyünce fark ortaya çıkıyor

ılk çocukların istisnalar hariç genelde başına geldiği durumdur. ılk çocuk olarak bunu söyleyebilirim. bir de annenin sevmediği huylarını babaya benzetme durumu var; "babası kılıklı" vs.

çocuğum doğduğu andan itibaren, asla bana benzemiyor. o kadar benzemiyor ki, ilk kucağıma verdiklerinde, 'benim mi emin misiniz?' diye sorma ihtiyacı hissettim. 'karışmış olmasın, bu çocuk çok esmer' diye teyit ettim. hemşireler şaşkın, 'babası esmer, babasına benziyor' dediler. 2-3 yaşlarında avm güvenliği kendi çocuğumu kaçırmış olabileceğimden şüphelenip, 'hanımefendi çocuğun nesi oluyorsunuz?' diye tepemize dikildi. çok inatçı, çok huysuz, aşırı yaramaz. böyle davrandığında aynı sen diyorlar. oh diyorum. yaşasın, kızım bana benziyor. ama kötü huyları bana benziyor.. olsun..

kokonat ağacından muz düşmesini bekleyemezsin dedirten başlık.

babam her zaman allah'a şükreden, kursağımızdan lokma geçtiğinde kendisiyle gurur duyan bir insan olmuştur. eve helal ekmek getirmenin haklı gururunu yaşayan babamı eleştirmesem de hayatını şükretmek üzerine kurması her zaman canımı sıkmış ve hiçbir şekilde bitmeyecek tartışmalar yaşamamıza sebep olmuştur. evet babam bize baktı ve bu yaşa getirdi. kesinlikle hakkını ödeyemem. ancak babacığım, bizim hayatta kalma motivasyonumuz helal ekmek yemekten mi ibarettir?

şu üst paragrafta yazdıklarımı hayatım boyunca söyledim, söyledim, söyledim... babamın helal lokma haricinde hiçbir şey için uğraşmadığını düşünüp, içten içe kızdım. biz de esnaf olabilirdik; biz de ticaret yapabilirdik. belki bu şekilde çocuklarım, yeğenlerim yarın bir gün gelecek kaygısı çekmeden yaşayacaklardı.

bugün ise 23 yaşında, yeni mezun bir mühendis olarak ailemden uzakta yaşıyorum. çalışmanın, kendi ayakları üzerinde durmanın getirdiği yoğunluğun bir sonucu olarak, akşamları evimde yalnız başıma yemeğimi yapıyor ve yiyorum. bugün yediğim yemekten sonra, hiç farkında olmadan şu cümleler çıktı ağzımdan:
"allah'ıma çok şükür. bugün de ele güne muhtaç olmadan helal lokma yedik."

ben söyledim bunları ben. babasına her daim sitem eden o çocuk söyledi.

çocuklar büyüdükçe babasına benzemiyormuş aslında. çocuklar direkt babalarıymış.

18-24 arası babamla her akşam kavga ile geçti şimdi 28 olduk , şimdi konuşma tarzım bile babam olmuş.
herkes bir gün olmak istemediği insana dönüşür.

ayy yok almayayım.

malesef doğru, ben dahil bazıları bundan kaçsa da katranı ezince olmaz şeker, cinsine tükürdüğüm cinsine çeker.

babam önceleri sürekli futbol maçları sonrasındaki yorum programlarını izlerdi, şimdi o azalttı ben başladım. keyif de alıyorum baya ya.

(bkz: herkes bir gün istemediği adama dönüşür)

figür edinmekle ilgisi olduğunu düşünüyorum ülkemizde yaygın bir hastalıktır bu tam olarak bu sebeple karakter olarak geniş bir skala sahibi değiliz kimse yeni bir kimlik oluşturmuyor "babam neyse o olayım" mentalitesi yoruyor insanı eğer fiziksel benzerlikse yapacak bir şey yok ama geri kalanında kendiniz olmanın önemini 13 yaşından önce anlayabiliyorsunuz ve zor değil aksi takdirde o herkesin itin mabadına soktuğu anadolu kültürüne hapsolursunuz kabul edelim ki 100 yıllık tarihimizin köklerinde bu huy olmadığı için hepimiz leş tiplere bağlı yaşıyoruz eğer bu zincirin kırılması gereken halkası kırılmazsa ilerleyemeyiz.

sanırım hatam varsa düzeltin ama ben büyük genetik pay babadan geçmiyor mu zaten?

ondan uzun yaşamak en büyük ideallerimden birisi. görevlerimden biri yani. üstelik bütün kötü huylarım aynen kendisi. sısııs

bugünn benimmm doğumm günümmm yani paramparça şarkısını çocukluğundan beri, yaşayacağım günde hayal edip durdum. böylee var yaa a. koyucam ortalığın o gün nerdeysem. hangi kentin barlar sokağındaysam. komaya girene kadar içicem. kavga edicem. neler yapmıcam neler. bir iki gözyaşı, bir iki efkar. hangi ruh halini yaşayacaksam çekinmeden yaşayacağım. çok büyük bir gün olacak benim için. onlarca senedir bu günü bekliyorum sabırla.

buyudum adam hala benden 1 cm uzun. allah'tan 120 kilo da ben daha uzun gorunurum yaninda.

tamam da sürpriz olan ne.. benzememeleri mi gerekiyordu..! babaya dair klişe şikayetlerdense aktarım kurgusu yanlış gibi değil mi..?

(bkz: armut dibine düşer)

ben çocukken babam iddia oynardı, bende başladım ergenlik yaşlarımda. babam aile ekonomisi yönetir ve giderleri yazardı, bende elime harçlık veya bi para geçince bunu yapıyorum...

babasına benzeyen bir kızım olsun, dünya benim olsun.

armut dibine düşmez mi zaten?