çocukluğun geçtiği sokaklarda yıllar sonra yürümek

aşırı duygusal oldum düşününce. benim ailem hala aynı evde aynı sokakta oturur. oradan ayrılalı aslında 1 buçuk yıl kadar oluyor ama eve gittiğimde bile sanki yıllar geçmiş gibi geliyor. eşimle ne zaman gitsek "şurada da şunu yapmıştık" "bak burada da arkadaşım oturuyordu bahçesinde piknik yapardık" "bak burada eskiden kırtasiye vardı çok güzel tost yapardı" diyerek dolaşıyorum. apartman girişinde duvarda ismim yazar. onu gördüğümde bile gizli gizli yazdığım gün geliyor aklıma. bir arkadaşım gelen var mı diye kontrol ediyordu. sanki kimse benim yazdığımı anlamayacak. kendi adımı yazıyorum. en çok da annemden yediğim dayak geliyor aklıma ama yine de hoşuma gidiyor. bir iz bırakmış olmak.

90 yılların müthiş zamanlaridir. mahalle maçı yaptığımız taso futbolcu kartı oynadığımiz kostugumuz ve daha nice eglendigim yerdir. oralardan geçerken oturup o yıllari düşünerek geçmişe gidip anlık mutluluk yaşıyorum. o sokaklar inanın çok özel.

ağızda buruk bir tat, yüzde acı bir tebessüm, yürekte de kırgın bi çırpma yaratır.

kalbimi kıran eylemdir. geçmişe dönme isteği bir yandan, şu anın zorluğu bir yandan insan allak bullak olur

süper nostaljidir.

artık çok acı bir eylem haline gelmiştir. eskiden hatıralar gözümüzün önüne gelirdi duygulanırdık. şimdi gözümüzün önüne suriyeli ve afgan geliyor. hatıralarımızın bile üzerine oturdular. söyleyeceklerim bu kadar iyi günler.

bende şaşkınlık yaratan hadise. çocukken yarattığım o kocaman dünya, küçücük bir sokaktan ibaretmiş. sanki ben büyümemişimde sokaklar küçülmüş.

çocukluğum bir dağ başında geçti. 14 yaşıma kadar orda yaşadım. yıllar sonra gidince her yerde yapılan çirkin binalar, üstüne çıkıp elma yediğim ağacın artık olmayışı, eskiden oynadığım toprak zeminin beton zemin olması ve daha bir sürü şey çok canımı yakmıştı. çocukluk çoğu insan için cehennemdir ama benim için cennetti.

çocukken mahalle maçları yaptığımız sokaklar ne kadar dar, yağmur yağınca altına sığındığımız pencereler meğer ne kadar küçükmüş.
yüzümde maske ile yürürken bana seslendiler arkadaşlar. nerden tanıdınız maskeye rağmen dedim.
gözlerinden tanıdık dediler.
15 sene geçmiş aradan...
sonra nam-ı diğer ipek yoluna çıkan bu sokaklara uzaktan bakarken şunları yazdım:
"burada doğdum,
burada büyüdüm.
sokak sokak, karış karış...
kaderiyle savaşan insanlar,
kömür ve tezek kokusu,
çatısız evler...
şu kaldırım taşı kadar buraya ait ruhum.
belki de ondan rahatsız ediyor dümdüz yollar.
ondan sebep kendimi yokuşlara vuruşum."

20.01.2020

küçükken hissettiklerini aynen yüzüne vurur. sanki o kadar sene hiç geçmemiş gibidir. sonra arabana, otobüsüne, uçağına binip oraları terkederken içine bir rahatlama gelir. iyi ki kurtulmuşum buralardan dersin. büyük şehre niye gittiğini bir kere daha hatırlarsın.

anneannemlere giden bir sokak var. orası beni çok etkilemistir. anahtarımı unutsam , hasta olsam, annem babam o gün olmasalar veya okul çıkışı ananende yemek yicez dediklerinde hep o sokaktan geçip anneanneme giderdim. yürürken genelde huzurlu hissederdim. yaz kış zevk alırdım o sokaktan geçmekten. şimdi anneannem yok bende başka şehirdeyim zaten..

şu an hala çok yakınım çocukluğumun, gençliğimin geçtiği sokaklara ve dolayısıyla çok sık yürüyorum o sokaklarda. değişik güzel bir his. yani şey gibi, oralar hep benim gibi. uzak bir yerden dönerken, o sokaklardan geçince sanki eve gelmişim gibi bir his.

arada gidiyorum. pek öyle duygusal biri değilim ama duygulanıyoruz.
büyüdüğüm evi görüyorum, içinde başka bir hayat var şimdi.

mahalle maçı yaparken 20 çocuk sığdığımız sokak aslında pek de öyle büyük değilmiş.
tek araba yarısını kapatırmış meğer.

eski esnafları görüyorum yaşlanmışlar ki kolay mı biz 40'ı devirdik.
hala eski dükkanlar var ama bazılarının yerine yenileri açılmış.

bu video ne güzel anlatmış.
güzel şeyler hep eskide kalmış.

tüm duyguları bir arada yaşatan bir olaydır . hüzün , mutluluk , özlem ...

hala aynı sokakta oturduğum gerçeği.

doğup büyüdüğüm yerde yaşamaya devam ettiğim için aradaki farkı pek hissedemediğim aktivite.

kaldırıma daha yakından bakıyordum, kara delik gibi gözüken ve hakkında efsaneler uydurduğumuz bodrum katlarının gizemi kaçtı, beni her gördüğünde selamlayan seyyar dönme dolabı olan abinin saçları iyiden iyiye beyazladı, dükkanların bir kısmı değişti.

artık aynı sokağa girmiyorum. bazı şeylerin son haliyle kalması gerekiyor.

çocukluğumun sokağı, eski kerpiç ve ahşap evlerle doluydu.
hatta tüm mahalle aynı şekilde bahçeli evlerden müteşekkildi.

şimdi ise her yer apartman.
altlarında otoparklar.

bu apartmanların arasında yürüsem ne olacak.

çocukluğumun geçtiği sokak talan edildi.

bir söz vardı...

''doğduğun eve dönemezsin''

90’lı yıllarda misket oynadığımız, mahalle maçı yaptığımız alanda binalar boy gösteriyor. nurhayat’ın gözlerini görmek için çıktığım duvarı da yıkmışlar. dalıp o günleri hatırlayacak anı bile bırakmamış kırsaldan kente göçen insanlar. şarkılar var sadece o günleri hatırlatan. onlarda elimizden alınmıyor iyi ki.

bak şerefsiz evladıyım, az önce ordu caddesi'nde indim taksiden, biraz yürüdüm.

işte babaannemin evi, işte okulum, aha burada internet kafe vardı, buradan yürürdük çıkışta, turunçlara şut çekerdik yola doğru, üzerinden araba geçince mutlu olurduk mal mal, yıkılan 5 ocak ve gençlik stadyumunu gördüm tekrar, içim cız etti.

yov kurranima sabah sabah duygusallaştım yov.

geçenlerde yaptığım eylem. hatta ilkokuluma da girdim. ulan dedim göt kadar bahçede nasıl da kosturmusuz beş yıl.