çocukluğun geçtiği sokaklarda yıllar sonra yürümek

doğduğum evin - evet evde doğurmuş annem beni - yerine yapılan apartmanda ikamet ettiğimden benim için mümkün olmayan durum.

(bkz: çocukluğun geçtiği sokaklarda yıllardır yürümek)

çocukluğun sonsuz hayal dünyasında ne kadar da uçsuz bucaksız sanmışız geçtiğimiz yürüdüğümüz okul yolunu. sokaklar ne kadar da genişmiş kalbimiz gibi. büyüdükçe küçüldü yollar da kalbimiz de.

o günleri yeniden yaşamaktır.

filmlerde ki gibi çocukluk imgelerini görürsün, çocuklarla koşu yarışı, top oynadığın o alan, üzerine tırmandığın ağaç, her gün mahalleden geçen insanlar(bir çoğu ölmüştür)

garip hissettiriyor bana. buradaki yazarlardan farklı olarak özlemiyorum orayı. ağlatıldığım, canımı acıtan anlar geliyor daha çok aklıma. ve her seferinde "iyi ki taşınmışız" diyorum. o insanları bir daha hiç görmeyecek olmak değişik bir huzur veriyor.

bir de gidince sanki hiç orada yaşamamış gibi hissediyorum. onlarca kötü anı gözümün önünde canlanıyor, farklı bir aidiyet de hissediyorum ama sanki o geçmiş bana ait değil. sanki hepsi bir filmdi ve ben sinema salonundan çıktım sadece.

zamanında on kişi oturduğun parkların, volta attığın sokakların, yüzlerce anı biriktirdiğin yerlerin artık bomboş olduğunu görmek insanın içinde garip şeyler canlandırıyor. ölen, cezaevine giren, kendini bitiren dostların gözünün önüne geliyor. iyi geldik bu yaşa, iyi sıyrıldık bu mahalleden. evet, varoşlarda büyüdük.

burnunuzda ince bir sızı, gözler nemlenir.

eskiye ışınlanmak.

her bir adım bir anıyı, her bir bakış bir anı fişekliyor, adeta ileri yürürken aslında ne kadar geriye gittiğimizi farketmiyoruz

mesafelerin eskiden ne kadar uzun olduğunu anlamak.

rant, beton ve inşaat tutkusu; karabük gibi küçücük bir şehirde bile o sokakların monako'yduğu için o romantik kafaya giremiyorum. ama yine de seviyorum bu aktiviteyi.

her yeri yıkıldığı için ne yürüyebiliyorum ne de eskiye özlem duyabiliyorum. sadece acı veriyor.

yıllar sonra çocukluğumun geçtiği sokaklarda dolaşırken kendimle karşılaşmıştım. benim için hüzünlü fakat bir o kadar güzeldi ama onun yüzü düştü. kendi kendimi üzen bir kez daha ben oldum. tam bir adım atıp elimi uzatacekken düştüm ve kayboldu. zamanı durduramayacağımızı biliyor artık; benim gibi.