çocukluğun geçtiği sokaklarda yıllar sonra yürümek

fırsatım olursa yine gitmeyi düşünüyorum esenkente. seneler sonra ilk gittiğimde hep arkadaşlarımlaydım, sanki ara vermişim de kaldığım yerden devam ediyormuşum gibiydi. tüm o tanıdıklarım komşularımız vs çok güzel karşılaşmışlardı beni. aklıma geldikçe çocukluğumu özlüyorum, şu yaşadığımız zamanlar o kadar kötü ki insan geçmişe dalıp şuandan uzaklaşmak istiyor.

bende hiçbir his oluşturmuyor. çocukken sevmezdim ama bu bile hiçbir duyguya sebep olmuyor. boş boş geçiyorum içinden.

üniversitedeki evimin olduğu yerde olsam gözlerim dolar. orası gerçek ev olarak hissettiğim ilk yer.

imkansız olmuştur. kentsel dönüşüme girdi.

flashback flashback flashback.

tabii halâ kalmışlarsa bile, bilin ki sokaklar da siz de, asla o çocuk ve o sokaklar değilsinizdir. artık o sokaklar yürüyen yeni çocuklara aitler.. bunun adına hayat diyorlar..

sokağı ortalar ağır ağır geçerim.