çocukluk anılarını sildirmek ister misiniz sorunsalı

travmalarım da silinecekse bir an bile düşünmeden evet diyorum. ruhumun lanet yaraları kaç yaşına gelirsem geleyim kapanmayacak anlaşıldı.

bizim cocuklugumuzda tramvay yoktu. sadece istanbulda vardı onu da kartpostaldan gorebiliyorduk. ama bir kral terlik vardı ki tüm sorunları cozerdi. depresyon yerine azara giriyordum mesela. tertemiz bir azar en baba depresyonu silip atardi. silinmesin arkadaş. dağınık kalsın. baştan deliremem.

bir arkadaşım dedi ki; bir insan hayatında 5 sn. bile olsa tanıştığı kişiden bişey öğrenirmiş hayata dair.
çocukluğa dair olanlar ,yetişkinlikte olacaklara insanı hazırlar. verilen hediyeler, alınan gönüller ve yere düşülünce parçalanan dirsekler dahi. herşeyden biraz biraz almak gerek bu hayatta,silmek kimseyi bir yere ulaştırmaz sanırım. ve bir alimin de dediği gibi. ıbret alan olun ibret olan değil.

çocukluğumda ne dayaklar yedim bir bilsen. sokakta 3 4 kişi döverdim ama evde de annem beni döverdi kavga ettiğim için. komşuların anaları bizim evin kapısına dayanırdı. sonra uslandım ama kimseyi dövmedim. lisede iken kız arkadaşımın abisi saldırmıştı son kavgam oydu. benimde ablam var kız kardeşim var. erkek arkadaşları ile ne güzel konuşup çay kahve içmişliğim var. hatta kız kardeşimin birisi ile görüştüğünü hatta evlenmek istediklerini babama ben açıklamıştım. konu konuyu açıyor ne kadar çenem düşük benim ya... az daha yazsam türkiye'de savaş başlatıp bitiririm o kadar yani.

sildirmek istemezdim çünkü beni ben yapan şeyler oradan başlıyor. bunları sildirecek olursam büyük ihtimalle ben diye bir şey kalmaz ortada.

(bkz: evet)

düşünmeme bile gerek kalmayan soru.

ben zaten büyürken hepsini silmişim*.bir iki tane var, onlar da yarım yamalak.

millet neler neler hatırlıyor, şaşırıyorum.
bende hayat 15 yaşında başlıyor.

hem evet hem hayır.

kendimi savunmasız, zarara uğramaya uygun olduğum zamanları sildirmek isterdim. böylece şimdilerde, o zamanlarda yaptığım hataları yapmazdım. vicdan azabı ve suçluluk duygusu rezalet bir şey.

sadece ufak minik bir an var. asla atlatamadığım, atlatsam mis gibi bir psikolojiye sahip olacağım küçük ufak bir yara. kendime bile itiraf etmekten uzak olduğum gözlerimi kapattığımda o ana ışınlandığım. belki yaşamasaydım o günü bambaşka biri olurdum. belki daha az korkardım.
geri kalan tüm anılarım pamuk şeker misali. hep benimle kalsınlar hep benimle olsunlar.

eminim sildirmek isteyenlerin çok geçerli sebepleri vardır. öyle ki duymak bile istemeyeceğimiz şeylerdir yaşadıkları. sosyal medyaya düşünce infial yaratan nice canilikler gördük, görmeye devam ediyoruz.
oysa çocukluk en çok özlenen, dünyaların ve hatta bir kaç milyon galaksinin komple sahibi olunsa hiç düşünmeden feda edip tekrar yaşanmak istenecek özel zamanlardır. nerede başlayıp nerde bittiğini hatırlayamadığım çocukluğum ve anılarım kaybolsa ben, ben olamam. öyle ya, unuturum kimliğimi, karakterimi.
mahalle maçında gol sevincini abartıp asfaltta diz üstü kayıp yardığım diz kapaklarını, ekmek arasına çekirdekli zeytinin tadını, sokağın kirini pasını önce eve, ardından mutfakta buzdolabının kapısına ve kana kana içerken suyu küçücük kafamın kenarından tozu önüne katarak akan ter damlasını, mavi önlüğün bulandığı tüm oyun renklerine rağmen ışıl ışıl parlamasını...
ben bazen büyük olmaktan kaçıp, çocukluk anılarıma sarılıyorum. tamam bazen değil sık sık yapıyorum. yalan kandırık yapmanın alemi yok.

kendinizi öldürmek ister misiniz gibi bir soru bu, ne kadar iyi kötü olursa olsun çocukluk anısını sildirmek çocukluğu öldürmektir. ve asla sildirmek istemem.

insanın kişiliği çocukluk yıllarında belirginleşir. o anıları sildirirsek geriye bizden ne kalır ki? yerimize bambaşka birisi gelir sadece.

şuan ki anılarım bile olur

yok lan niye istiyeyim ki ?

hepsi beni ben yaptı klasik bir söz ama öyle. tecrübelendim, ne yapıp ne yapmamam gerektiğini öğrendim. elimdekilerin kıymetini biliyorsam zamanında yaşadıklarımın da etkisi var. olmadık şeyleri belki de bu yüzden dert etmiyorum kendime.

kız tavlarken küçüklük anılarım çok iş yapıyor. neden topuğuma sıkayım ki? biraz tatlışlık serpiştirince kadınların gözünde daha tatlı olunuyor, yelkenler daha çabuk suya iniyor.

çocukluğumu çok severim. asla, asla, asla.

çocukluk anılarım kalsın ama mümkünse 2010 - 2017 yılları arasını komple silebilirsek mükemmel olurdu.

evet iki tane kara günüm var. onları yok etmek istiyorum. eminim travmalarımın çoğu silinlenlerle gider.