çoçukluktan kalma güzel duygularınız

aramızda çocukluğundan güzel duyguları koruyan var mı? eskiden duygularımız ne kadar berraktı, değil mi? büyüyünce sevmediğimiz, kötü bulduğumuz insanların bazı özelliklerini kendimizde fark etmedik mi? ilk günahımızı işlediğimizden beri ne kadar zaman geçti? içimizde neler değişti?
çocukluğumdan kalan en güzel duygulardan biri, sevdiğim insanlara kolayca güvenebilmek. herkese kolayca inanırdık, yeter ki sevelim.bu duygu bende hâlâ var. birini çok seversem yalan söyleyeceğini düşünmem. ama ne oluyor biliyor musunuz? tam tersine, ilk şüphe tohumu atılıyor ve her şey bir anda yıkılıyor. tıpkı 'ezel' dizisindeki gibi,* geri dönüşü olmayan bir noktaya geliyoruz. bir yalan, bir şüphe ve ardından acı bir gerçekle karşılaşıyoruz. bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmuyor.
t: çocukluktan kalma duygularımız, kaybetmesi kolay, koruması zor hazineler gibidir. (bkz: kırıntılar ile yaşamak)

kalmamıştır. tükettiler çünkü bizi. sosyolojik, ekonomik, siyasi baskılar güzel duygu komadı bizlerde. her güzel, saf temiz duygumu suistimal edildi ve değersizleşti. artık rutin, robotik yaşıyoruz. bunu 2 yaşındaki kızımın dünyamıza verdiği safî tepkilerini görünce neler neler kaybetmişiz daha sert bir şekilde fark ediyorum.

kalmamistir. cocukluktan masum duygular buyudukce kayboluyor.

cocukluktan vazgecemedigim ozelliklerim, halen berbere gitmiyorum.