çocukluktan çırak olarak yetişecek olsanız seçeneğiniz iş

şahsen mekanik saat ustalığı çok ilgimi çekiyor, mekanik saat ustası olmak isterdim, hatta ileride zengin olursam isviçre saat okuluna giderim, hobi olarak uğraşırım. yada çömlekçide(seramik) olabilirim çünkü çamurla uğraşmak çok zevklidir. lise sonda halk eğitim merkezine gitmiştim çömlek kursuna. birde ahşap oymacılığı ilgimi çekiyor ama desen olanlar değil, ahşap hayvan figürleri falan. çocukken ekmek almaya bile baya geç gittim, aslında o zamandan sorsalar belki isterdim çalışmak. gerçi 20 yaşında fark ettim mekanik saat ilgimi. bu arada şimdi düşündüm de benim toza karşı alerjim var, tozlu ortamda çalışamam, o yüzden ahşap işini yapamazdım.
bir kaç güzel video bırakayım konuyla ilgili

sanayi.

ben yaptım bunu. 10 yaşlarımda babamın dükkanında merakımla hep mutfağa girer, bir şeyler yapardım.
mutfaktan çok ekmek yedim şükürler olsun.

boyasız göçük onarım işi.
geçen gün yaşlı bir dayı, kapıdan dokundurdu bana park ederken.
dedim senin canın sağ olsun, ceviz kadar bir göçük.
300-500 lira için seni üzmem ben.
gittim sanayiye, tanıdıklı da bir dükkan.
dedim bu düzelecek.
başkasına 4000 ama sana 3000 lira abi dediler.
dedim niye öyle?
arabasına göre değişiyormuş fiyatlar.
tofaş getirsen 500 lira diyor...
dayıyı üzebilirmişim aslında ama artık çok geç*

(bkz: motosiklet tamircisi)

ben ve flütüm hazırız geri dönmeye.

benim metalurji merakım var. dövme bıçak yapanları falan takip ediyorum. tarihi eser restore edemeyeceksem bıçak yapmayı öğrenmek isterdim.

para kazandırmaz belki ama belgesele falan konu olurdum. unutulmaya yüz tutmuş türk sanatları vs.

otomotiv mühendisliği.. eğer gerçekten sayısal zekam yeterli olsaydı, otomotiv mühendisliği okuyup, şase dizayn etmek isterdim. babam inanılmaz bilgilidir bu konuda. arabalar söz konusu olduğunda, müthiş bir zekası ve birikimi var. onunla büyümenin getirisi bu oldu sanırım.

her ne kadar sayısal olarak iyi olmasam da, klasik arabalara obsesifim. kendi garajım ve yeterli bağlantılarım olsa, kendi klasiklerimi zırf zevkine toplar, tutkunlarına satarım.

çömlekci, ayrı bir sempatimden var şu zanaata. çabuk, hızlı ve estetik olması benim gibi sabırsız biri için ideal bence.

halı kilim dokumacılığı. amcalarımın mesleği. önceleri el dokuması yaparlardı. sonra yarı otomatik makinelere geçtiler. en sonunda dokumayı bırakıp ticarete başladılar. ve çok zengin oldular. ben otomatik makinelere kadar giderdim.

iş denen şeyin sevilecek bir şey olmadığını bir türlü anlamadı bu insanlık. sevdiğin şeyler hobidir. hobin işe dönüşmüşse ve sen de bazı akli melekelerini kaybetmiş biri falan değilsen zamanla sevgin yok olur. hatta bazen nefret bile edersin. zamanında severek yaptığın için kat ettiğin ilerlemeler, birikimin ve tecrüben o işi hala iyi yapmanı sağlayabilir orası ayrı.

yani şu anki aklımla ah çocukken şu mesleği seçsem bir ömür boyu mutlu olurdum falan demem. adı iş olan hiçbir şeyi de seçmem. sadece zorunda kalırım.

biraz düşlem üzre konuşalım: kılıç ustası olmak. gerçeklere dönersek senaryo sarihti: manav olmak... allah'ım korudu.

bilgisayar tamircisi. bilgisayarın her parçası çocukluğumdan beri ilgimi çekmiştir.

finans.

biz kasada 10k avro yok diye dünyaya doma... yani boyun eğiyoruz, millet 400 milyon dolarlık hec fondan yüzde alıyor.

padawan

çiçekçilik

bonsai sanatı. 50 yaştan sonra çıraklık zor.

bir bilim insanının yanında yetişmek isterdim.

araştırmacı olmak en büyük hayalimdi, şimdi ise yavaştan gerçek oluyor gibi.

manipülatör.