covid döneminde en özlediğiniz şey

arkadaşlarla birlikte tavuk dürüm yemeye gitmek.
covid'den beri ne arkadaş yüzü gördük ne de tavuk döner yüzü...

özgürce sokağa çıkıp yürümeyi dâhi özledim.

bunu diyeceğimi düşünmezdim ama, üniversitemi özledim.

yemin ederim okulu özledim. covid öncesinde zaten okul dışında bir sosyal hayatım yoktu. ama o sıkıcı derslere girmeyi, 45 dakikalık tenefüste tuvalet,yemek, sigara hepsini panik halinde yetiştirmeye çalışmayı bile özledim.

sarılmayı ve kütüphaneye gitmeyi çok özledim.

doğru düzgün sevişmek.

yakınlarıma sarılamamak ve dokunduğum bir şeyden sonra elimi çamaşır suyuna yatırmamayı

gördüğüm her tanıdığıma sarılmak, tokalaşmak.
dip dibe oturup bir şeyler yiyip içmek.
ve tabiki de tribünlerde olmak...

genç olmayı. 2 yılda 20 senem gitmiş gibi...

korkmadan insanlarla konuşmayı sanırım. şimdi biri bir şey soracak, maskesi de yoksa diye düşünüyorum ne yalan söyleyeyim. geçen gün bir tanıdık ile karşılaştık ben otururken pencerenin diğer tarafı kaldırım olduğu için çay içerken bastı ve maskesiz yakalandım. onun zaten maskesi yok yani kokunda falan bile yok. şimdi bir şey diyeceğim diyemiyorum. insan birini tanıyınca ondan virüs bulaşmaz diye bir şey yok. kulağımda kulaklık ile yaşayamam sanırım.

biontech oldum ama 2.dozu henüz olamadım. olsam bile son varyantlara karşı etkili olmayabilir gibi. 100 güne yenisi çıkacak yeni varyantlara ve onun da ne kadar etkili olacağına bakılacak.

aşı olan hastaneye yatmıyor bile diyorlar ama artık bence bu konuda yapılan her açıklama şaibeli.

benim için sıkıntı şu. araç kaza yapsa dersin tamam. evde oturmak yerine kafeye gidip çay içelim diye maske takmadan otururken sırf hayır diyemedim diye maskesiz tanıdıktan covid ultra plus plus kaparsam çok gerizekalı hissederim.

dans etmek.