daha iyi bir fikri olmak

eğer doğruysa saygı duyulacak, eğer değilse sinir bozan eylemdir.

doğru olduğu zamanlar harika zamanlardır. benim bir fikrimden daha iyi bir fikir ile gelen ya da benim sahip olduğum fikri geliştiren bir ekleme yapan insanlara çok saygı duyarım. benim görmediğimi gören, anlam veremediğimi anlayan, baktığım açıyı doğru bir açıya çeviren insanların varlığına minnettarım.

aslında daha iyi bir fikri olmadığı halde her konuda daha iyi fikre sahip olduğunu iddia eden insanlar ise sinirlerimi bozuyor. hem de öyle böyle değil.

üniversite zamanlarında böyle bir arkadaşım vardı. bizim ekip olarak genelde gittiğimiz yer kitapça idi. hala açık olduğunu sanıyorum. ders çıkışı kitapça'ya gitmeye karar verdiğimizde her seferinde şöyle bir çıkış yapardı:

- benim daha iyi bir fikrim var. haydi atakule'ye gidelim. hadi kuğulu park'a gidelim. hadi güvenpark'a gidip insanlara bakalım.

bu fikirler iyi fikirler gibi gelebilir. ankara'daki tilkinin bakır sıçtığı soğuk havalarda ve bizim bu fikirlere uymak istemediğimiz zamanlarda o kadar anlamsız olurdu ki anlatamam. birkaç bu arkadaş yüzünden kitapça'dan uzak kaldık, sonra o arkadaştan uzaklaşmaya karar verdik.

sinemaya gitmeye karar verseniz tiyatroya gitmeyi, kahve içmek isteseniz latte içmeyi, futbol oynamak isteseniz monopoly oynamayı, güldür güldür izlemek isteseniz çok güzel hareketler bunlar izlemeyi, uyumak isteseniz sabahlamayı daha iyi bir fikir olarak sunar bu insanlar.

evlerden ırak olsunlar.

aslında daima mümkündür. ama tabi gerçekten fikir midir ve daha iyi midir konusunda olumlu değerlendirilmeyi hakedecek olanlar yönünden.

bir de her paylaştığınız/bahsettiğiniz şeyden sonra, sizinkini küçümsercesine "o da bir şey mi..." deyip kendi şeyini paylaşan tipler vardır. evlerden ırak...

ha bazen haklı olurlar. onların bahsettiği şey daha iyi/ilginç/başarılı bir örnektir. ama genelde ya da yarı yarıya değildir. yani ben öyle gözlemledim.

daha iyi bir fikri olmadıkça fikri olmanın ne anlamı var ki. *