datça

muğla'nın bir ilçesi.
badem çiçeklerinin en harika döneminin yaşandığı yerdir. badem çiçeği ile papatyaların buluşma mekanı olan ilçede bu deneyimi gözlemlemek için badem çiçeği festivali düzenleniyordu.

bir tarafı ege bir tarafı akdeniz. gidilemese bile haritadaki konumuna bakmanın dahi huzur verdiği yer.

muğla'nın bir ilçesi. buradan kız istemeye gidecekler bir kasa birayı hazırlasınlar.diyorsak bir bildiğimiz var.

güzide tatil mekanı.

palamutbüküne gidek mi, bademinden yiyek mi, denizine girek mi, hele gardaş gel gidek.

ömrünün 10 yılını geçirdikten sonra , "mekanım datça olsun, öldükten sonra beni datça'ya gömün" diyen usta can yücel'in son durağı.

emekli ilçesi.

tam da hayallerdeki türkiye gibi olan ilçe. insanlar güler yüzlü ve kibar, mis kokulu masmavi denizinde en ufak bir çöp tanesi bile yok, doğası bakir, yapılaşması düzenli ve başına küçücük bir musibet gelmeyecek kadar güvenli. tek kelimeyle mükemmel bir yer. insan burada kendini değerli hissediyor.

nüfusu 22 bin'dir.

iki yıldır yaz tatilleri için kalabalık bi grup olarak tercih ettiğimiz , insanlarının gerçekten çok tatlı ve güler yüzlü olduğu , her yerde bademden bahsedilen ve benim bademli gazozuna gerçekten bayıldığım , palamutbükü koyunu çevredeki diğer koylardan ayrı sevdiğim çok güzel bi tatil bölgesi .

wrc'nin türkiye'de sevdiği yerlerdendir.
(bkz: datça rallisi)

datça’ya gidipte eski datça’da can babayı ziyaret etmemek olmaz akabinde dilek ağacına şişenizi bağlamayı unutmayın .

hafif rüzgarı, dalgalarının sesi, insanlarının güzelliği ile ölmeden önce görülmesi gereken cennet.

ilk tatil hayalim...

hayitbükü, palamutbükü,ovabükü,karaincir koylarina aşık olduğum yerlessem ama çok pahalı dediğim ilçe.

burası rezalet bi ilçe. doğru düzgün yolu yoktur. gece hayatı yok.
evleri arsaları çok pahalıdır. halkı gereksiz entel
o kadar para verip ev alırsınız sonra bi yangında kaçamaz cazır cazır yanarsınız.
evler de küçücük 1+1 dublekstir.
sakın datça’ya yerleşmeyin. denizinin berraklığına aldanmayın. . mis gibi yolu olan bodrum alanya var gidin oralara yerleşin.

orta yaş ve üstüne hitap eden güzel bir tatil yeridir. yolları bozuk olması sayesinde doğası bu kadar güzel kalmıştır.

15 yıl öncesine kadar daracık yolları olan ve bakir koyları ile sadece doğasını ve kıymetini bilenlerin adımını attığı muazzam bir belde iken, dillenmesi ile birlikte 10 yıl içinde bodrum'dan beter hale gelecek olan huzur mekanıdır.

eski adı ile reşadiye yarım adasında bulunan datça, marmaris'den yaklaşık 45 dakika uzaklıkta yer alıyor. yol boyu envai çeşit koy geçiyorsunuz. lakin yol diye kestirip atmayın, datça kavşağını döndükten sonra harikulade kekik kokulu bir ormanın içinden yoğun deniz mavisi manzaralı bir maceradan bahsediyorum. bir kaç kilometrede bir durup fotoğraf çektirmek mümkün. zaten yol üzerinde arabadan inmeyi ihmal etmeyin, o havayı içinize çektiğiniz an bu vakte kadar ben hiç nefes almamışım diyeceğinize eminim. köyler hariç son yerleşim birimi datça, datça'dan sonra yola devam ederseniz yarım adanın tam burnunda knidos antik kenti yer alıyor. knidos'u ayrı bir başlıkta anlatmak lazım lakin söylemeden geçmeyeyim, iki denizin birleştiriği yer olarak anılır, ege ve akdeniz.


*yol üstü


*knidos


şehir, direkt geniş bir koyun yamacına kurulu ve merkezdeki plajlar da dahil olmak üzere çoğu mavi bayraklı. ağırlıklı olarak apart ve pansiyon tarzı konaklama hakim, bir ya da iki tane tatil köyü benzeri tesis var ama onlar da devasa oteller değil, tabiata uygun.

merkezde bir kaç tane açık disko bar tarzı mekan var ama pek tercih edilmez, kordon boyu beleş bar diye tabir edebileceğimiz havada geçiyor; genci, yaşlısı, ailesi, herkesin ellerde bira, arkada mekanlardan gelen abartısız müzikler, ayaklar denizde, geniş aile ortamı gibi. yemek için de çeşit bol, korsan'ın yeri diye bir lokanta var mesela, hem yöresel yemekleri yapıyor, hem de klasik pide, kebap vs. ısmarlayabiliyorsunuz. yine eklemeden geçmeyeyim, korsan'ın sulu yemekleri harikadır. (bkz: borani)




gündüz denize girilen sahillere akşamları restoranlar masa sandalye ve şemsiye çıkartıyor, ayaklar sıcacık kumların içinde bilumum balık çeşitlerini rakı eşliğinde gömmek de size kalıyor.




bir diğer konu, datça'yı datça yapan şeylerin başında dediğim gibi doğa geliyor, alt başlığı da elbette ki dünya harikası koyları. yine zamanla insanların keşfetmeye başlaması ile bir miktar bence hırpalansa da, tartışmasız türkiye'nin en güzel denizi ve koylarına sahip hala. özellikle kızılbük, hayıtbükü ve palamutbükü başı çekiyor. domuz çukuru ve akvaryum koyu gibi araç ile gidilemeyen daha onlarca bük de mevcut. koylara gidileceği vakit ki aç karnınıza gitmenizi öneririm zira frodo ve sam bile mordor'a giderken böyle virajlı yollardan geçmemiştir.


*kızılbük


*hayıtbükü


*palamutbükü

yine patara'yı aratmayacak nitelikte uçsuz bucaksız bir kumsal, perili köşk de keyfe göre tercih edilebilir lakin yönünüz o tarafa düşerse şemsiyeleri unutmayın, en yakın ağaçlık 100 metre geride falan kalıyor; kızgın kumların üzerindesiniz sadece.


*periliköşk

eğer sualtı merakınız var ise ben gibi, onca güzelliğinin yanında bir başka kapı daha açıyor size datça; zira o berrak denizde müren balığından ahtapota, iskorpitten malaça, lapinden palyaçoya binbir çeşit canlı ile haşır neşir olma imkanınız var.




unutmadan, eski datça tam gün geçirip harcayabileceğiniz bir yer değil, bir iki saat turlasanız kafi gelir.

bir filozof sözü ile de datça'yı sonlandırayım, yunan filozof ve coğrafyacı strabon der ki;

''tanrı, yarattığı kulunun uzun ömürlü olmasını ister ise, onu datça yarımadasına bırakır.''

akdenizle ege'yi birleştiren uygarlıklar kenti olan denizi soğuk havası rüzgarlı insanı sıcak günümüzde turizm merkezi olma yolunda hızla ilerleyen mükemmel ilçe.

gözünüzde çok büyütüyorsunuz yaşınız 50+ değilse daha 2. ay kafayı yersiniz. özellikle kışın bir bok yok. canınız sıkıldıkça migrosa gidersiniz. çünkü başka yapacak birşey yok

tam şuan (bkz: kargı koyu)’nda bulutsuz bir akşamın gökyüzünden yıldızlarla konuşmak isteyeceğim yerdir.

dalgalar vurur duyarım sesini görmesem bile emin olarak berrak oluşuna.

esintiyi selamlarım tenimde sanki bu dünyanın son gecesiymiş gibi düşünürken.

gözlerim dolacak gibi hissederim ama bu ne üzüntü sebebiyle ne sevinçtendir.

küçük bir insan olarak dururum, kabullenirim. ve işte heyhat hayat!