dede anneanne babaanne olmak

bu bir nevi itirafım aslında.

geçen ilkokul arkadaşımdan bir telefon aldım. kendisini uzun zamandır tanırım. her ne kadar aramızdaki bağ eskisi kadar güçlü olmasa da iletişimimiz vardır. kendisi kızının bir bebek beklediğini ve bunun için çok heyecanlı olduğunu söyledi sonuçta bu onun ilk torunuydu ve sevinmesi normaldi fakat benim içimi sevinçle karışık bir hüzün kapladı.

uzun bir süre düşündüm ben ne ara böyle konuşmalar yapacak kadar hayatı tükettim diye. torun kavramı bana o kadar soğuk ve eğreti geliyordu ki... benim daha dünyayı gezmek, güzel bir bilgisayar sahibi olabilmek, arkadaşlarımla sıkı bir kamp serüvenine çıkmak gibi 'genç' hayallerim vardı. bunlar içimi doldurup beni mutlu ederken yaşıtlarımın torun sahibi olduğu düşüncesi tüm pozitif şeyleri alıp götürüyordu, sanırım geç kaldım.

ne olursa olsun isteklerinizi ve hayallerinizi ertelemeyin. sonraki yıla, aya hatta güne bile. zaman çok hızlı geçiyor.

daha epeyce zaman olmasına rağmen düşününce beni heyecanlandıran, gülümsetendir.

marjinal bir dedem var
hem de doğuştan
sonradan değil
ya da delidir ben anlamamışımdır :))))

beni bu hayatta en çok şaşırtan şeylerden biri de genç yaşta dede, babaanne, anneanne olan insanlar. bundan seneler evvel önce bir adamla tanistigimda adamın benimle akran olduğunu ve 1 yaşında torunu olduğunu öğrendigimde çok şaşırmıştım. kendisiyle akraniz. o zamanlar ikimizin yaşı 32 idi. şu an da benden sekiz yaş küçük komşum yağmur'un da yaşı 39 bilemedin 40 hadi en olmadı 42. kadının 4 tane torunu var. kadını her gördüğümde istemsizce yağmur abla diyorum. şaka gibi.

"torun sahibi olmak", hem türkçe açısından hem de anlatım bozukluğunu gidermek açısından daha uygun bir cümle. başlık açmak için de daha anlaşılır.

yine de siz bilirsiniz tabi. herkesin imlası, türkçesi kendine bu hayatta.