babaanne vs anneanne

teke tek dövüşte hangisi alır merak ettiğim versus. ben oyumu daha güçlü kolları olduğunu düşündüğüm babaanneye veriyorum.

anneanne alır. haklı olarak değil tabi. annelerin kayınvalidesiyle arası iyi değilse bunu çocuklarına da yansıtırlar ve çocuk da bundan etkilenir.

ikisi de vefat etti. allah rahmet eylesin. mekanları cennet olsun.

genellikle baba tarafıyla sorunlar yaşandığı için, anne tarafı akrabalarıyla daha çok haşır neşir olunduğu gerçeğiyle, anneannenin 3 - 0 galibiyetle sonlandıracağı dövüş. benim için böyle olmuştu. evladım için anneanne ne ise babaanne de o olacaktır. *

benim babaannem tam bir safranbolu hanımefendisi ve baskın bir karakteri var çok pis gıybet de yapılıyor bide babaanemle büyüdüğüm için ister istemez kalp de oraya kayıyor, anneannem ise köyden yetişme babaanneme göre daha pasif anneannemle de gıybet yapılıyor ama anne tarafı çok karışık olduğu için pek anlamıyorum. yani karar vermem gerekirse babaannem 2 - 1 alır gibime geliyor.

babaanne ; torun baktan kaçan taraftır. torununu ve oğlunu kendini düşündüğü kadar düşünmez. bencildir.
anneanne ; bütün torunlar bakması için anneanneneye yüklenir. torununun maddi ve manevi olarak hep yanındadır. hem torununu hem kızını hem de damadını düşünür. bir tek kendini boşverir.

cok ozur dileyerekten (bkz: iki ucu boklu değnek)

benim babaannem çok fena bir kadındı.
ya kadın kendi kocasını hapse artırmış size bize acır mı?
neyse hiç sevmezdim kendisini öldü zaten.
anneannem ise hepimize taş çıkarır ruhu hala 18 yaşında.
sosyal medyayı aktif kullanır.
her gün yürüyüşünü yapar. kepekli ekmek dışında ekmek yemez.
taş çıkarır bize ahali.
sevemedim ya şu hatun kadar bu hayatı ona yanıyorum.

bizde babaannem kızlarını sever onların çocuklarına düşkün, anneannem ise oğullarını sever onların çocuklarına düşkündür. biz de iki taraftan yüzü gülmemiş üvey evlatlarız

benim ikisi de rahmetli. ikisinin de ölümü hayati sınavlarımın öncesine geldi. birinin cenazesinden sonra "kurmam gereken bir geleceğim var." diyip sınava girdim. diğerinin mezarına kitapları götürüp cenazesinde ders çalıştım. geçtiğim her dersin notunun hesabını mermer taşına verdim. kep giydim, kepli fotoğrafımı gömdüm toprağına.

anlatabildim mi?

hangisinin daha kıymetli olacağı tamamen verdiği kıymete bağlı. ne babanneler tanıyorum torunlarını civciv gibi kanatlarının altına alan, ne babanneler tanıyorum cenazesi dahi istenmeyen.

benim için anneannem; biricik koca bebeğim, sıcak sütlacım.

babaanneyi seçenle arayı açarım

güngör vs leylâ. insan aşklarını birbirine mukayeseye tutar mı? vah zavallı iki aşkım. isterdim ki, daha güzel bir vefatları olsun. diyeydik ki, sapasağlamlardı, tık diye gittiler.

kötülendiklerini, muhtaç kaldıklarını görmeyeydim.

tüm kalıplar babaanne üzerinde toplanmış.
babaanne perdesi, babaanne halısı, babaanne elbisesi böylee gider. kimse demiyor anneanne ayakkabısı gibi bu falan. varsa yoksa babanne. ben de öyleyim topluma ayak uydurdum. bazen içimden komple babaanne çıkıyor gir kız içeri diyorum.

ikisini de görmedim sayılır. anneannemi hiç görmedim zaten de, keşke görebilseymişim.
ben hep başkalarının anne babalarının annelerini değerlendirip gözlemliyorum. babaanneleri severim. anneanneleri de sayarım. yaşasın babanneler.

feminik bağyanların anneanne tutkusunu heral heçbir şey bastıramaz.

babaannem genç vefat etti. hem zaten yurtdışında yaşıyordu. senede bir kez görürdük. ama tatlı bir kadındı. itilmiş, ezilmiş ve örselenmiş acı dolu yaşamının izlerini bakışlarında görebiliyordunuz.
anneannem ise çok direndi. 85’i gördü. wonder woman gibi biriydi. meziyetlerini şuraya sıralasam sayfalar almaz. vefatına yakın beyin kanaması geçirmişti. beyninin hasar görmemiş %5 lik kısmından bile bilgelik akıyordu. aklı başındaydı. çok güçlü kadındı.

ikisinin de toprağı bol olsun. huzurlu bir after life diliyorum. ben hiçbir zaman babaanneci ya da anneanneci olmadım. ikisine de aynı mesafede kaldım. ama anneannem daha bir tontoştu. bembeyaz pamuk gibi ayakları vardı…
ikisi de belli acılar çekti yaşamları süresince. umarım güzel uyuyorlardır.
rest in peace’ler sizinle olsun ponponlarım.

ikisini de tanıyamadım. çocukken çok isterdim onlarla büyümeyi, şimdi olsalar gidip hikayelerini dinlemeyi.
anneannem, annem bana hamile iken rahmetli olmuş. iskeçe'nin bir köyünde geçen garip , zor bir yaşam. dokuz çocuk.. sabır ile eşdeğer kısa bir hayat, bembeyaz pamuklu bir örtü, hep yüzünde güzel bir tebessüm olan bir kadın. ( ege'nin o sakin ruhu)
babaannem, yemen'den gelme. ben iki yaşında iken rahmetli olmuş. beş çocuklu, heybetli, köyün muhtarı, eli sopalı, ama hep neşeli , hep dik bir kafa,kahkahası bol bir kadın ( arada tutan arap damarının ruhu)

ikiniz de güzel bir yerdesinizdir umarım..

sizi anlatılan hikayelerden ve fotoğraflardan tanıyan torununuz ölmez otu