derdini duvara anlatmak

t: bir çeşit terapi yöntemi.*

birkaç yıldır derdimi duvara anlatıyorum. cansız olması, dinlemediği anlamına gelmez. cevap vermemesinin iyi yanı da kötü şeyler demiyor, kalp kırmıyor olması.

kötü dosta anlatmaktan, ruhsuz ve duygusuz bir insana anlatmaktan evladır, en azından sana nerenden vuracağını bilmez gidip düşmanınla dost olmaz.

derdi anlatmak, dile getirmek falan artık iyice boş gelmeye başladı. yani duvara da anlatmam kendi kafamda kendime de anlatmam. bir problem varsa vardır. çözülebilirse çözülür. çözülmeyecek bir şeyse çözülmez falan ne bileyim. anlatmak, kendini ifade etmek bunlar çok yorucu şeyler. lafla hiçbir şey değişmez. bir şey ne ise odur.

bence her derdinizi duvara anlatmayın. duvar ince olur, arkasından duyan olur ve sevince boğulur. öyle yani güzel kadın merve boluğur. ama o da kafayı yedi benim gibi iyice. evet ne diyordum: mülakatlarda duvar ne renk diye sorulursa arkanıza dönüp duvarın rengine bakmayın. gerizekalı mısın abi? önünde de aynı duvar var.*

duvarların dili olsa da öpüşsek.

içine içine konuşmak en güzeli. değil duvara konuşmak, taşa anlatıyorsun o bile gidip olur olmaz şeylerini faş ediyor.

pis dedikoducular!..

arkadaşın iyisi derdini duvara anlatandır. hatta bu konuyla ilgili bir atasözümüz de var "arkadaşını derdini duvara anlatandan seçenin seksen yıl başı ağrımaz" diye. en azından artık var.

ahanda bu sözlüğe anlatıyorum.
duvar sayılır mı, belki.
bazen de günlüğüme anlatıyorum.
duvar sayılır mı, belki.

kendi kendime anlattığım oluyor, kedime anlattığım oluyor , hiç anlatmadığım için içimde öyle biriktirdiklerim falan oluyor.

off ne bilim.
bir ara okuduğum bir kişisel gelişim kitabının şeyiyle gaza gelerek* tanımadığım rastgele birisine derdimi anlattığım da oldu.
tanıdığım birisine anlatmaktan daha güvenliydi benim için o an.
tek sıkıntı anlattığım amcanın kulakları pek duymuyordu, anlatmayı bitirince fark ettim.
ben de onu dinledim, o günün sonunda günlüğüme zırlaya zırlaya yazmıştım bu anıları.

ne alaka, neden anlattım bilmiyorum ama öyle işte.

şimdilerde tanımadığım birisine derdimi anlatabilecek kadar şey hissetmiyorum. o yüzden genel olarak anlatmıyorum.
duvarlar yardımcı oluyorlar bazen ama bazen de 'derdini seveyim' diyorlarmış gibi hissediyorum.

la bi yürü git oradan, sana dert mi beğendireceğim de diyemiyorum. kaç yıllık hatırımız var sonuçta duvarla, ayıp olur yani.