arkadaşa derdini anlatmak

bence artık kimsenin yapmaması gereken zımbırtı. bugün bi arkadaşın yoğun ısrarları üzerine bir yere gittim saat akşam 10 oldu ve tedirgin olduğum için tek çıkamadım. buluştuğumuz yerde başka arkadaşlar da vardı. sonra birine dedimki konuşma arasında babamı arıycam aramak istemiyorum vs o da niye dedi küsüz dedim sonra anneni ara dedi onla da küsüz deyip güldüm. ailemi aradım beni alsınlar diye. gittim oturdum beklemeye başladım. arkadaşım ben oturunca herkese fakabastı ailesiyle küsmüş diye söyleyiverdi. ve o kadar rahat ki hiç utanması yok o benim lafım bana ait bir olay söylemek sana mı düştü şoka uğradım.nasıl toparlıycamı şaşırdım zaten söylemek istesem 10 kişiye ben söylerdim. bilemedim sözlük ben mi haksızım biri bana önemli önemsiz bir şey dese ben onu 5 dk geçmeden başkasına demem. iyiki başka bir şeyler anlatmadım boş bulunup. bu gidişle her derimi içimde tutmak zorunda kalıcam.

dert herkese anlatılmaz. hele kendi hayatı olmayan, başkalarının dedikodusuyla yaşayan birine hiç anlatılmaz. derdimi anlatacağım kişi sayısı bir elin parmaklarını geçmez. onlar da sadece dinlemekle kalmayıp güzel yorum yapan kişilerdir.

ruh sağlığımızı korumak için birebir yöntem. ben anlatıp rahatlıyorum,herkese tavsiye ederim. iyi arkadaşlar biriktirdiyseniz sorun yok.

çok derin anlatmayın sıkıntı çıkar sonra üzülürsünüz.

çoğunlukla dinleyen konumunda olmak yerine aktarılan üzerinde bir yükmüş gibi bir psikoloji geliştirilir. sorumlu hisseden arkadaş çözüm üretmeye çalışmaktan ve anlatılanı anlamak yerine kendi ifade edeceklerine odaklandığından sağlıklı bir iletişim söz konusu olmamaktadır.
dinleyene küçük bir öneri: temel düzeyde empati kurmak ve bunun üzerine tepki vermek yeterli aslında çoğunlukla. şayet bunu da yapamıyorsanız sessizce dinleyip karşınızdaki insanın anlatmak istediklerini anlatmasına izin verebilirsiniz.
anlatana küçük bir öneri: sizi dinlemek yerine kendi anlattıklarına odaklanıp çözüm üretme davranışı geliştiren kişiler söz konusuysa anlatımınızı çok da uzatmamanız yerinde olur. çünkü çözüm üreten sizi değil kendini rahatlatmaya çalışmaktadır o anda. ek olarak sorunlarınızı “bu da sorun mu?”, “neler neler yaşıyor millet?”, “sen güçlüsün buna mı üzülüyorsun” gibi geribildirimler içinde olacak kişilere de dert anlatmamanız hayati önem taşıyor. ne de olsa amaç biraz da olsa anlaşılmak.
son olarak “dost vardır ilaç gibi gelir, dost vardır zehir gibi gelir” dozunu ayarlayamadığınız ilaç kullanımından kaçınmak gerekir.

5-6 senede bir yaptığımdır. yakın arkadaşlık ilişkisi kuramıyorum kimseyle, çok eskiden kalma bir tane arkadaşım var onunla da işte 5-6 senede bir denk geliyoruz. karşılıklı aynı anda anlatıp aynı anda dinleyebiliyoruz birbirimizi. bence gayet verimli sohbetler oluyor ama yaş ilerledikçe sanırım ben biraz duygusallaşıyorum.

insanın derdini anlatması sorun değilde, derdini anlattiğın kişinin arkadaş olması püf noktasıdır. arkadaş dediğin insani pişman etmez, ediyorsa zaten arkadaş değildir o. olsa olsa bir tanıdık, bir bilinendir sadece.