1.
yurdum oyuncusunun hack 'n' slash'i tanımasına sebep olan mükemmel capcom oyunu. normal şartlarda prequel seven bir zat olmamama ve flashforward'dan hoşlanmamama rağmen küçük çaplı kalp krizleri eşliğinde düzenli olarak dmd* modunda 10 kere* oynamışımdır muhtemelen. oyunun ana hikayesinden devil may cry 5 başlığında detaylıca bahsetmiştim zaten o yüzden hikayeyi atlayıp oynanış hakkında bir kaç kelam etmek gerekirse; ilk iki oyunun rezil kepaze karakter modellemesi, yetersiz weaponlar, dandik vuruş hissiyatı ve dante'nin gerçek anlamda hantal hareket etmesi gibi bir takım problemleri çözmüş capcom. bundan ötürü ilk iki oyunun aksine bugün dmc'yi bu kadar büyük bir hayran kitlesine kavuşturan esas oyun olma görevini de üstleniyor zaten. hideaki itsuno'dan beklenmeyecek hareketler. dante'nin mermileri yine legolas'ın okları gibi ama hasar düşük tutulmuş, rebellion'ın taban hasarı da gayet yerindeydi ama 'biraz combo yapın yok öyle kolay kolay sss almak' demiş itsuno abimiz.
bossların diğer oyunlara göre modelleme ve zorluk açısından daha yeterli olması hatta oyuna eklenmiş/bosslardan edindiğimiz her silahın bir şekilde başka bosslar ile oynarken daha etkili olmasından ötürü tüm silahları mecburen en az bir kere kullanmak zorunda olmamız gibi hoş bir detay da var. her şeyi kullanmak zorunda kalmak en azından bosslardan edindiğimiz silahların boş ve anlamsız olmamasını sağlıyor hem de oyun açıkça tüm hünerlerini sergile diyor. günümüz oyunları kadar iyi grafikler vadetmiyor olsa bile gerçek bir oyun hissiyatı yarattığını da söylemek gerek. gözü kapalı boss kestiğimiz günümüz oyunlarına benzemez öyle yani*. serinin diğer oyunları arasındaki yeri ise biraz muamma. son çıkan oyunu -aradaki zaman farkından ötürü- ve aptal reboot'u saymazsak eğer devil may cry 4 tamamlanamadan piyasaya sürülmüş bir oyun olmasına rağmen oynanış bakımından değil serinin türünün bile en iyilerinin arasında yer alabilecek düzeyde ki senaryosu ne kadar klişe olsa bile bir hack 'n' slash oyunu için gayet yeterli. ilk iki oyun oynanış bakımından sıkıntılı ve senaryoları ne yazık ki çöpünde ötesinde bundan ötürü dmc 3: dante's awakening serinin en iyi ikinci oyunu denebilir. donuk ve renksiz wrpg'lerin kölesi olmayan her oyuncunun en az bir kere oynaması gereken bir oyun. ne rahatsız edici düzeyde animevari ne de donuk ve hissiyatsız, tam ayarında.
son olarak; devils never cry!
bossların diğer oyunlara göre modelleme ve zorluk açısından daha yeterli olması hatta oyuna eklenmiş/bosslardan edindiğimiz her silahın bir şekilde başka bosslar ile oynarken daha etkili olmasından ötürü tüm silahları mecburen en az bir kere kullanmak zorunda olmamız gibi hoş bir detay da var. her şeyi kullanmak zorunda kalmak en azından bosslardan edindiğimiz silahların boş ve anlamsız olmamasını sağlıyor hem de oyun açıkça tüm hünerlerini sergile diyor. günümüz oyunları kadar iyi grafikler vadetmiyor olsa bile gerçek bir oyun hissiyatı yarattığını da söylemek gerek. gözü kapalı boss kestiğimiz günümüz oyunlarına benzemez öyle yani*. serinin diğer oyunları arasındaki yeri ise biraz muamma. son çıkan oyunu -aradaki zaman farkından ötürü- ve aptal reboot'u saymazsak eğer devil may cry 4 tamamlanamadan piyasaya sürülmüş bir oyun olmasına rağmen oynanış bakımından değil serinin türünün bile en iyilerinin arasında yer alabilecek düzeyde ki senaryosu ne kadar klişe olsa bile bir hack 'n' slash oyunu için gayet yeterli. ilk iki oyun oynanış bakımından sıkıntılı ve senaryoları ne yazık ki çöpünde ötesinde bundan ötürü dmc 3: dante's awakening serinin en iyi ikinci oyunu denebilir. donuk ve renksiz wrpg'lerin kölesi olmayan her oyuncunun en az bir kere oynaması gereken bir oyun. ne rahatsız edici düzeyde animevari ne de donuk ve hissiyatsız, tam ayarında.
son olarak; devils never cry!
devamını gör...