dışlanma korkusu

(bkz: dışkılama kokusu)*

ilk iş yerimde bu korkuyu yoğunca hissetmiştim. ortam olarak mahalle kahvesini andıran bir yerdi. gelenin gidenin dedikodusunun döndüğü, sürekli siyasi atışmaların yapıldığı, ıq seviyesinin ayakkabı numarasından hallice olduğu bir mekandı. ben de yalnız kalmamak, dışlanmamak adına karakterimden ödün vermek uğruna muhabbetlere dahil olma çabasına giriştim ama çok eğreti durdu. neyse bir süre sonra askerlik tecili bitti de mekandan zorunlu ayrılık oldu. arkama bakmadan kaçmıştım.

zor bir süreçtir dışlanma korkusunun yaşandığı dönem. insan sürekli kendinden ödün vermek zorunda kalıp gece yastığa kafayı koyduğunda pişmanlıklarla boğuşabilir.

nedense zerre dışlanma korkum yok. hatta kendimi gruptan kendim dışlıyorum. politik olamıyorum, samimiyetsizliğe gelemiyorum.

içerlenmekten daha iyidir.

insanın dışlandığı zaman içlenmesi şaka mı..

(bkz: sosyal anksiyete)