karanlık korkusu

karanlık tarafından yutulmak duygusu ile birlikte karanlık yerlerde bulunmaktan aşırı kaygı duyma karanlık veya geceden aşırı korkmadır.

niktofobi olarak isimlendirilir. niktofobi, diğer fobilere benzer vücut tepkileri oluşturur:
- nefes darlığı
- kalp atım hızının artması
- göğüste sıkışma veya ağrı
- titreme, uyuşma veya karıncalanma hissi
- sersemlik veya baş dönmesi
- mide rahatsızlığı
- sıcak veya soğuk basmaları
- terleme
bazı semptomlar da duygusal tepkiler içerir:

- kaygı ve panik
- durumdan kaçmak için yoğun bir ihtiyaç
- kontrolü kaybediyormuş hissi
- korkuya karşı güçsüzlük hissi
- ölüm korkusu

atalarımızdan bize aktarılan,genlerimize işleyen aslında gece insan avlayan avcılardan korunmak sebebiyle içgüdüsel olarak bizlere aktarılan geçmiş zamanlarda hayatta kalmamızı sağlayan,şimdilerde pek işe yaramayan korkudur.

çocuklarda sık karşılaşılan karanlıkta kalmaktan korkma durumudur. karanlıktan korkma genellikle karanlıkta tek başına kalmaktan korkma şeklinde gerçekleşir. çeşitli travmalar neticesinde ilerleyen yaşlarda da görülebilir. çocukluğumdan beri uyku problemi yaşayan bir insan olarak buna dönem dönem karanlıkta tek kalma korkusunun da eklenmesiyle neredeyse hastalığa evrilecek hale gelmişliği çok olmuştur. havanın kararmasıyla beraber vücudun strese girmeye başlar ve ona göre tepkiler verir. hayat kalitesini oldukça düşüren bir şey olmakla beraber tek başına aşılamazsa bir uzman yardımıyla aşılabilecek bir durumdur.

çeyrek asırdan biraz uzak, yarım asıra daha yakın süredir taşıdığım korkudur.
ilginçtir ama atatürk'ün de yaşadığı korkudur (bkz: mustafa) belgeseli.
genetik mi yoksa çevresel cehaletin anlattığı şeylerden gelen korku mu bilmem ama 70 yaşına gelsem yine korkarım diye düşünüyorum.

ışığı açarak bu korku giderilebilir.

insan aslında karanlıktan değil, içinden çıkabıleceklerden korkar.

artık ışıktan korkuyorum.

karanlikta göremedigimiz için ayagimiz takilirda düşeriz diye duyulan korkudur

ı am a man who walks alone diye başlayasım geldi.

eğer ki yakın ya da tanıdık biri vefat ettiyse o gün evin karanlığından daha çok korkarım. sanki ölenin ruhu, evin içinde dolaşıyormış gibi gelir.

ışık anahtarına uzanamadığımız yaş dönemlerinde, çiş yapmada hız rekorumuzu test etmemizi sağlayan korku türüdür.

hala korkarım kalbim sıkışır ama celladına aşık misali karanlığıda severim galiba manyağım

o kadar alıştım ki karanlığa korkmak bir yana, uzun süredir yakın dostuz kendisiyle. gitmek bilmiyor etrafımdan...

mensubu olduğum fobidir. şu aralar biraz daha kontrol altında olsa da, şiddetli hale gelişi de bir zamanlar izlediğim lanet olası birkaç korku filmi yüzündendir. karanlık, ev ve metafizik varlıkları içeren; sanki bana özel gösterime girmiş yapımlar. öyle derin etkilediler ki beni, seneler boyunca yorgan altında nefes alabilecek kadar ufak boşlukla uyudum. fobimin derinleştiği anlarda kalp atışlarım yüzünden uykuya dalamadığım, sabahına uçukla kalktığım çok olmuştur.

karanlık beni ürkütüyor. gündüzleri bile odamın ışığı hep açıktır geceleri de öyle...

çocukken karanlıktan çook korkardım. ama yani çocukluk, on çocuktan yedi tanesi net kotkuyordu bence, special kid falan değildim. uyumak içinde ışığa ihtiyaç duyuyordum haliyle. babam ışığın açık kalmasını asla istemediği için, benim karanlık korkumla savaşmayı kişisel bir mesele haline getirdi bir noktada. fakat bir türlü başarılı olamıyordu, çünkü ben inanılmaz korkaktım. inler, cinler. köyde ne kadar hikaye varsa hepsi tarafından korkutulmuşum. üzerine babam bi süre bu durumu yanlış angılayıp beni travmatize etti, geceleri yatmadan önce kitap okurdum ben. o zamanlarda vampirli genç kız romanları meşhur tabi, babam bunları korku romanı sanıyormuş (hepsi full seks, romantizm, entrika) neyse bir süre beni azarlayıp ışığımı kapatıp göz yaşlaşları içinde uyumaya terk etmeyi denedi. tabi ben bu sefer daha kötü oldum sürekli ağlıyorum, ortaokul çocuğu, asit bağımlısı gibi kırmızı gözlerle geziyor yedi yirmi dört. aldılar beni yaylada bir hoca varmış ona götürdüler, nefesi kuvvetliymiş. hocaya gittim döndüm daha da korktum. uzun süre annemin yanında uyumuştum, allah kahretmesin. alacakaranlık okuyacağız diye ne hallere düşmüştük lan.

insanlar arasındaki en yaygın korku. daha doğrusu insanlığın ortak korkusu. yani karanlık bir yerde gezinirken "etrafta ne oluyor, kim var, biri mi gizleniyor, bir yerden ses mi geldi?" gibisinden bir hışırtı, bir kıpırtı vb. insanı ürkütmeye yeter. insanlığın ilk atalarında da var olan bu korkunun altında vahşi ve yırtıcı hayvan faktörü varken, bugünkü korkuların altında türlü türlü faktör bulunmaktadır.

insanın tipik savunma mekanizmasının sonucudur. insan zihni bilmemekten korkar, bilinmezlikten korkar. çünkü bilmediği bir tehdide karşı önlem üretemez, tehdidi az çok bilmeli ki önlem alabilsin. karanlık demek de aslında bilinmezlik demek, önünü görememek orada uçurum mu merdiven mi olduğunu bilememektir. peki sen hangisine göre adım atacaksın?

insanın gözleri görmeyi sever öyleki rüyasında bile bir şey görürler. görmemek korku sebebidir.