doğadan öğrenilenler

belli kurallar dahilinde tıkır tıkır işleyen bir makine edasında, nasıl da düzenli olunabileceğini öğrendim, doğadan.

mesela ağaçlardan esnek olmayı,
öyle her rüzgarda kırılmamayı,
başkalarına gölge olmamayı,
sadece kendini düşünmeyip başka canlılarından düşünülmesi gerektiği öğrendim.

doğada her şey işindeydi gücündeydi, kimse kimsenin işine karışmazdı.
bilmediğim işlere karışmamayı öğrendim.

ormanlardan kardeşçe nasıl yaşanacağını öğrendim.

göllerden dingin olmayı öğrendim.

akarsulardan engelleri nasıl aşacağımı öğrendim.

topraktan, en sadık yar nasıl olunur, onu öğrendim.
emeğin karşılığı nasıl verilmelidir onu da topraktan öğrendim.

bahardan, nasıl coşkulu olunabileceğini öğrendim.

dikenlerini saklamayıp göstererek beni sevecekseniz böyle sevin diyen kaktüsten, insanın içinin dışının bir olması gerektiğini öğrendim.
çok az şeyle yaşanabileceğini de ondan öğrendim.

bazı şeylerin şakası olmadığını, mesela ciddi olmayı ondan öğrendim.

(küresel ısınmanın vereceği etkilerle beraber yıllar sonra tekrar hiç şakasının olmayacağını göreceğiz.)

dere kenarlarının konut alanı olmaması gerektiğini de ondan öğrendim. sırf ben değil, benim atalarım da bunu çok iyi bildiklerinden yerleşim alanlarını derelerden uzak tutmuşlardır.

ondan kopuk bir hayatın nasıl buhranlara yol açtığını öğrendim.
binlerce yıl atalarım doğada yaşadı. hala genetiğimizde doğada yaşamaya karşı bir istek varken, ondan uzaklaşmak bence bu dönem insanının yaşadığı en büyük sorunlardan biridir.

deniz oldum, kendimden olmayanı savurdum, içimdekileri karaya bir gün mutlaka vurdum .

toprak ana oldum, sevdim. karşılık beklemeden, en saf şeklimle sevdim. ruhumla besledim gönlüme ekilen tohumları. bazılarının toprağı ben değildim, sustum.

ağaç oldum, kök saldım. gölgemle huzur, meyvemle hayat oldum.

bulut oldum ağladım, göz yaşımla can verdim toprağa. bin dereye, bin göle su oldum, aktım yolumu buldum.

güneş oldum, ay'a ışık, gezegenlere can oldum. kimi zaman kavurdum, kimi zaman kavruldum.

rüzgar oldum, savruldum. yeri geldi duruldum. ağaçlarla konuştum. yaprakları okşayıp ıslıklarla duyuldum.

gün oldum, gece oldum. bir çiçeğe arı oldum. en güzel balları yapıp önlerine sundum. bazen göldeki bir balık bazen de gökteki kuş oldum. uçtum durdum, kanadımdan vuruldum.

kısacası doğa ile var oldum. bazen içinden bir parça bazen de ta kendisi oldum. kirlettiğim kadar kirlendim, sevdiğim kadar sevildim ama ben yaşamayı ondan öğrendim.

bitki yeşil ise; kuzukulağı, çiçek sarı ise; kasımpatı, insan dişi ise; aysel.

geri kalan tüm familya, cins, tür, ırk teferruat benim için, gafam almıyor..

kendi ektiğimizi biçiyoruz. çevreyi kirletirsek yangınlar oluşuyor, temiz tutarsak dünya yaşıyor.

doğadan değişmeyi öğrendim. doğumdan ölüme, fırtınadan dingin gökyüzüne, çölden ormana, suskunluktan sese, ağıttan gülümsemeye, sevgisizlikten çok sevmeye anbean nasıl değişir insan ve ondan gelip ona gidecek olan bizler, toprak anamız, gökyüzü babamız, insan kardeşimiz, hala ne çok umut var bir gezegen için onu derinlerinde saklayıp durur.

bir şeyi sevmenin aynı zamanda bilgi gerektirdiği. aklıma da hep tomris uyar’ın sözleri gelir bu noktada: “sevgi savurganlığım yüzünden habire su vererek çürüttüğüm kaktüsler hala aklımda...” her neyi seviyorsan onu öğren, tanı, ihtiyacını ve onu hayata bağlayan şeyleri bil ki yaşatacağım zannederken öldürme.

doğanın işleyen dengesini bozarsanız, bunu canınızla ödersiniz.

doğa kaybetmez. kandırılamaz. ertelenemez. affetmez. fenolojik değişiklikler yapısı gereği normal ve gereklidir.

içinde bulunan tüm canlılar en az enerji ile en çok besine ulaşmayı hedefler. virüsünden balinasına bu durum böyledir.

sessizliği,sakinliği,kök salmayi,kardeş olmayi,her rüzgarda kırılmamayı,dağılmamayi,güçlü olmayı,başkalarına gölge olmamayı,bilmediğim sularda yuzmemeyi,engelleri aşmayı,sadece kendini dusunmeyip başka canlıları da düşünulmesi gerektiğini öğrendim.