doğrusunu bildiğin yalanları dinlemek

susamama özelliğimden dolayı, cümlenin yarısında "yoo o öyle değil ki (-miş ki)" diye kendimi ortaya atmamla, olayın yönünü değiştirdiğim durum.
niye susalım ki?

diblerken yüzünde hafif bi tebessüm oluşur

inanılmaz keyifli bir şeydir. karşındaki insan, o yalanlara o kadar inanmıştır ki en sonunda kendini de inandırmıştır. sen ise bunun yalan olduğunu bilerek, suratında ufak bir tebessümle, o insanın gözünün önünde santim santim küçülmesini, kendini senin gözünde itibarsızlaştırmasını izlersin.

dinlerken karşı taraf şu şekilde desteklenir;
- aa gerçekten mi ? öyle mi olmuş, vay arkadaş çok şaşırdım.
- tabii ki canım sen haklısın o konu da.
- aferin sana çok doğru demişssin yahu.

bunları cümleleri sarfederken içten içe baya eğlenilir.

dinlenilen kişiye karşı buz gibi yapar, öyle bildiğiniz buzlardan değil. farklı bir buz, çözülmeyecek olanından.

yorucu ya. hakikaten yorucu. bi insanın neyi neden yaptığını bilirseniz daha da katlanılmaz hale geliyor yaşadığınız saçmalık. ağzından çıkan her şeyin kökünü, ima ettiği şeyi, çarpıttığı yerleri biliyorsanız mideniz çok bulanıyor. acıyorsunuz. bir insana acımak ayıptır ama acıyorsunuz. mecbur kaldıklarına, kendini düşürdüğü hallere, kıvırma çabalarına, günü kurtarmak için çırpınışına, her şeyine acıyorsunuz. bu sefer siz hamle yapıp; "tamam tamam, sakinleş" diyor ve geri çekiliyorsunuz. yöntemi bu. elinden gelen bu. nasibi bu. eylemlilik biçimi bu. ama dediğim gibi; bir insana acımak çok büyük bir ayıpsa bile o ayıba maalesef sizi mecbur ediyorlar. acıyıp geri çekiliyorsunuz. ben şunu dediğimi hatırlıyorum; "şuan ben akli yeterliliği olan biriyle mi muhatabım yoksa muhatabım bir hasta mı?" yemin ederim dedim. yemin ediyorum bana bunu sorgulattılar. öyle şeylere öyle derinden bir kalple inanıyorlar ki mantığa ihtiyaç duymayacak kadar sapkın bir karakter yaratıyor bu hal günün sonunda.

yüce gönüllülükle dinlemektir. mevlana'nın yanına bir adam gelir. üzerindeki cübbe çok hoşuna gider. mevlana'nın elbisesini almak için "allah!" diye inler. amacı mevlânâ'ya iyi görünerek cübbesini istemektir. neticede bu inleyişe çıkarır hırkasını verir. adam gidince oradakiler: "yalan yere allah dedi, sizin hırkanızı almak için." derler. mevlana cevap verir:

"ben onun yalanına hırkamı verdim. eğer gerçekten allah deseydi canımı verirdim."

tepkisiz kalabildiğim nadir anlardandır. karşımdaki başka bir şey anlatsa muhakkak bir yorumum olur ama bu durumda bir monoloğa şahit olmayı tercih ediyorum.

(bkz: anlat anlat heyecanlı oluyor)

içten içe gülüp acaba bu kadar mı salak duruyorum da hâlâ devam ediyor diye sorgulatir insana.

açın televizyonu yeterli. kanal kanal dolaşın, ne yalanlar, ne kepazelikler.

kendimi oyuncu seçmenlerinde hissettiren olay. rahat bir şekilde oturup sözleriyle birlikte inandırıcılık performanslarını da inceliyorum. çok başarısız bulursam bozuyorum. bir dahakine daha iyi olacak hissi verirse şans tanıyorum.
eğleniyorum ya. zevkli.

çok eğlenceli nadir anlardan biridir
hele de tepkisiz kalıp sakin sakin dinleyebiliyorsan.