antikgramafon yazar profili

güzel bir yaş daha aldığım zamanlardayım. bu gibi özel günlere neden bilmem çok önem veririm. maddi bir beklentiyle degil ama iki hoş cümle esirgeyen yakın saydıklarımı eleme zamanım gelmiş. bugun içimden birisine veda ediyorum. bendeki kısmı sadece bir tanıdık olacak artık. bu yaşımda kendime verdigim ders guler yuzunu, hos sohbetini, destegini hak etmeyen kimseye verme. kimsenin seni oldugundan degersiz hissetirmesine müsaade etme. cunku insan kendi kiymetini bilince daha bir farklı parlıyor.

yeni, yeniden başlamak her ana.. bu sefer kestirme aramadan yaşamak istiyorum. kendime not olsun.

bir süredir sayıca epey çok kişinin oldugu bir tatildeyim. herkes birbirini tanısa da anlamak noktasında problem yaşıyorlar. ve gözlemlediğim kadarıyla insanın sınavı hep kafasındakilerle..
psikolojik sağlığın beden sağlığından da önemli olduğunu gördum. bir rahatsızlığı kabul etmenin hafifliğini hissettim. insan kendi de benzer yollardan geçince karşısındakinin nasıl bir çıkmazda olduğunu görebiliyor. kapının kilidi elimizdeyken kitli kaldık diye şikayet etmenin bir mantığı yok. herkese önce akıl sağlığı dilemek lazım. mücadele yorucu da olsa yol kat etmek paha biçilemez

maalesef dili, tarihi teoride öğrendiğimiz için bambaşka şeylere özeniyoruz. bir dilin yazılı kaynakları 700 lü yıllara gidebiliyorsa nasıl yoksul bir dil olabilir ? dahası okuyabiliyoruz. geçen yüzyıllarda verilen yazma eserler bir yandan sözlü kültür ürünleri bir yandan. o kadar zengin bir dile sahibiz ki. bir sözlük açtığımızda bir kelimenin 20 farklı anlamı cıkıyor karşımıza. sadece biraz hissetmek lazım geçmişi. kıymet bilmek lazım.

ellerini tutmak isterdim. çünkü karşımda hayata kaygılarla başlayıp şımarmayı kendine hak görmeyen her şeyin en iyisini yapması beklenen ve hiçbir şeye yetemediğini düşünen bir çocuk var. gözlerine bakıp; kendini hayata bırak. kimse senden önemli değil. öyle önemsiz şeyler için omuzlarına bir dağ yükleme bu kadar düşünme. çık, oyna, gül. iç muhakemesi bir ömür yapacağın bir şey o küçük kafanla büyüklerin işine dahil olma. bu kadar erken büyüme. bırak yazdığın abc herkes kadar müthiş olmasın. geometriyi hiç anlama mesela. sende dünya güzeli olma. bırak başkalarının derdi olsun bu saçmasapan geçici hevesler. sen zaten oldugun gibi harikasin demek isterdim.
çünkü şimdi arkama baktığımda hep kalbimde bir sızı var. kendimi çok üzdüm yerli yersiz her şeye. erken buyumemi gerektiren şeyler de oldu. görmezden geldim, sorunlarımı öteledim. mutluyu oynamayı iyi bilirim. basariliyim bu konuda. ama artık yüzleşmelerimi yapıyorum. ben artık hissederek mutlu olmak istiyorum. ve bunun icin caba gosteriyorum. cok daha iyisini yapacagimi biliyorum. sonuna kadar okuyan okumayan kim olursa bir sey de eklemek istiyorum. akşam başını yastığa koyduğunda sana verilen bu ruha bu bedene kıymet verdigini bilmek çok önemli. her sey gelir gecer sen sana kalırsın. düsersin, kalkarsın, hatalar yaparsın. tembellik yaparsın. ama yarına uyanırken neden yeni başlangıçlarımız olmasın. burdayız ve yasıyoruz yeterli bir sebep degil mi ?

okumuş biri olarak bence anlaşılamamaktan çok toplum anlam veremiyor. yani maddi getirisi çok olmayan bir eylemi ısrarla yapmanıza şaşırıyorlar. kibar kısmı şaşırmaları kaba kısmı enayi olduğunuzu düşünmeleri. yer yer kendim de hak veriyorum bu duruma. fakat maddi tatminin yanında insanın kendini geliştiren şeylerle ilgilenmesi de çok keyifli. bir şekilde orta nokta sağlanıyor zaten. çünkü okuyan okumayandan öte çevremiz kendini gerceklestiremeyen insanlarla dolu maalesef.

hayatın dalgalarıyla boğuşurken birini atlatıp diğerine yenik düşüyorum. yok mu bunun bir yolu ? gardımı daha sıkı almalıyım herhalde. çünkü sularda yitip gitmeyecek kadar çok seviyorum hayatı.

insan bazı dönemlerde kendini mumun içindeki fitil gibi hissediyor. kendini gerçekleştirememenin verdiği ızdırapla yanmaya başlıyor. her yeni bahaneyi kendine üfledikçe anlık rahatlıklara kavuşuyor. bitiyor mu ? hayır. aradan geçen zaman bir ejderha gibi nefesini daha kuvvetli üflüyor. ve aheste aheste yanan mum amansız bir ateşle yüzleşiyor. neden ? çünkü erteledikçe harlanan sebepler.. mum tükenmeye razı değil. eyleme geçmeye kendi üstüne su serpmeye hazır değil. böyle bir döngüde mutlu da değil. şimdinin gücüne inanıp adım atması gerektiğinin farkında. ve bu gece birden söndüremeyeceğini fark ettiği ateşle başa çıkmaya karar verdi. kendine bir damla su bahşetti.

kendimden sıkıldım. yani bir insan nasıl kafası daki seslerden yorulur ? bu sıra sık sık bunu yaşıyorum. bir şeyler yapıyorum. fakat emin miyim ? nereye varacak ? amaaaan.. diye diye yaşanan günler. gerçi gördüğüm herkes yıpranıyor. silkelenip toparlayan ilerliyor. benim de silkeleneceğim günler geldi. bir kafa tatiliyle bir şeyleri toparlamam lazım.

sonunda bir adım atmanın mutluluğu var üzerimde.

yeni bir döneme girdigim gündü. garip hissettim önce yabancı durdum gibi. yeni insanlarla tanışmak büyüdükçe zorlaştı sanki. ortam değistirmenin verdigi bir stres vardı üzerimde. buna katkı sağlayan da aslında orada bulunan insanlar. bazı insanlar neden bu kadar kaba dedim kendi kendime. bir merhabayı çok görüp gerim gerim gerilmek neden mesela ? inadına güler yüzü savunacağım. zaten belli bir süre için bu dünyadayken neyin tepkisi bu. amaan öyle işte yer yer sinirlenip kendime döndüğüm bir gündü. arkadaşlar valla yersiz suratlanıp kibirlenmeyin. buna değmez. umarım güzel günler beni beklesin buraya mutlu dönüşler yapabileyim.

kendini gerçekleştirememek. ve her geçen gün bununla yüzleşmek. şimdi ya ileriye adım atacak ya da yolu değiştirecek bir kavşaktayım. bulunduğum bu yer benim oldukça gözyaşı döktüğüm yer. bu yüzden bugün ileri adımlamayı seçtim. artık bir seyleri yeniden ele alma zamanı.

üzgün hissediyorum yaptıgım fedakarlıklardan dolayı. degmeyecegini bu kadar yakından görmeseydim keske. bu sene digerlerinden ayrı olarak büyümüş hissediyorum. kendime de kırgınım. en sevmedigim seyi yapıp söylediklerimi gerceklestiremedigim icin. herkese bu kadar hassas davranırken kendi benligimi cignemisim. ne gereksiz..
bir yandan da mutluyum ama bu yüzleşmeyi yapmaktan. toparlamaya vaktim var. ve ben toparlayacagim. sadece kendim icin.

zordur. en azından benim için. ama insan kalbinin de bir kapasitesi varmış tıpkı bir bardak gibi. bunu son zamanlarda daha iyi anladım. ummadığım kişiler getirdi kapatisenin sonuna bu işin daha üzücü tarafı. ama herkesin bir ömrü var demek ki hayatımızda. yine de bu vefasızlık can sıkıcı. gün sonunda bir şey yapmış gözükmek için yapılan özürler, sevgi sözcükleri hiçbir anlam ifade etmiyor. aksine o çiğ samimiyetsizlik midenizi bulandırıyor. ve bu noktada gözden, gönülden, hayattan çıkarılıyor insanlar.

hak etmeyenlere koşuşunu gördüğümü bilmene rağmen konu ben olunca bir adım atmamaya utanmadın mı ?

geleceğim. kolay yollar varken tırmanmayı secmenin bir sonucu.

tek kelimeyle berbat bir his. daha yeni yaşadığım bir durum. her durumda yan yanayız ya kardeşiz biz dedigim bir arkadaşım böyle bir sefer iki sefer bana karşı yanlışlar yaptı. hepsinde de onun benim hatalarimi tarttim yeri geldi alttan aldım. ama gun sonunda gururu ve durusunu bana sergilemeyi dogru buldu. halbuki kimlerin pesine ard arda gittigini biliyorum. ama hayatimdaki herkese yuzde 20 bir yanilma payi birakmayi cok erken yasta ogrendim. o yuzden cok da etkilemedi beni. ne var sunu bir kere daha gordum. agiz şovu yapip kardesim, varligina sukur, iyi ki diyen insanlar gunun sonunda yok olabiliyor. mevsimlik bir dostluktansa olmamalarini tercih ederim.

o kadat olagandışı seylere rat geldik ki. artık nereye bağlayacagımızı şaşırdık. hani şu an goklerde bir sey oluyor olmalı bu yasadıgımız nedir diye cıkış kapısı bulmaya çalısıyoruz. bir de karakterinde begenmedigin bir sey oldugunda "ama bitanem ben teraziyim ya ondan, hayatım ben tipik bir kovayım.." vs vs buralardan yurumek icin.

ben 3 aydır böyle yatıp böyle kalkıyordum. bu yaştan ileri gelen bir sey mi bilemem. ama hep su sonuca varıyorum. benim yasayacagim hayat bu degil, bu olmamalı. yani artik zizak yolların degil nereye vardıgını bildigim yolların pesinde olmak istiyorum.