doğu ekspresinde cinayet

agatha christie'nin yazdığı polisiye romandır. kitabın baş kahramanı dedektif hercule poirot'nundur.
agatha hanım bu romanı 1933 yılında istanbul'da, pera palas otel'de yazımıştır. romanın giriş bölümü de istanbul'da geçiyor.
uzun zamandır kitap okumuyorsanız ya da kitap okumakta zorlanıyorsanız eğer sizi içine çeken bir roman. dün elime aldım, ertesi güne kadar ara ara okudum ve bir çırpıda da bitti zaten. üstelik hem okuyor hem eğleniyor hem de heyecan içerisinde kalıyorsunuz. ben hep bir sonraki sayfayı merak ederek okudum.
kitap üç bölümden oluşuyor. ilk bölümde kitaptaki karakterleri tanıyorsunuz, yavaş yavaş olaya adapte olmaya başlıyorsunuz, kitabın sizi içen çektiği ilk adım. ikinci bölüm ise olayın yaşandığı, geliştiği bölüm. heyecana kapılıp sürüklendiğiniz yer de diyebilirim. üçüncü bölüm ise sonuç bölümü. olayın çözüldüğü kısım.
kitabı okurken katilin kim olduğunu tahmin etmem her bir ifade alınışta değişti. zaten okumuşsanız ne demek istediğimi anlamışsınızdır. okumadıysanız da şöyle söyleyeyim; kitabın sonunda şok üzerine şok yaşadım.
size kitaptan bir de alıntı bırakayım:

polisiye türünde kitap okumaya yeni başlayacaklar için tavsiye edilebilecek ve oldukça basit bir anlatımla, olay örgüsünün insanı yormayışı ile okuması zevkli bir kitaptır.
diğer yandan, benim okuduğum kitap 'altın kitap' yayın evinin 29. basımı olan çiğdem öztekin'in çevirisi olandı. her çevirisinde böyle mi bilmiyorum ancak, kitap boyunca bazı söz öbekleri türkçeleştirilmemişti. çevirisi yapılmamış olan bir kısım cümlelerin, fransızcanın dil özelliklerine atıfta bulunulan bir takım ipuçları içermesi sebebi ile mantıklı görünüyor. ancak emir içerikli bir cümlenin ardından verilen onay belirten söz öbeğinin türkçeleştirilmemiş olması ve kitap boyunca bu cümlelerin tekrar ediyor oluşu okurken beni rahatsız etti.

yazarın lise sonda okuduğum ilk ve son kitabı.
kitabı çok beğenmiştim. ve diğer kitaplarına bakınca bunun en iyisi olduğunu görmüştüm. ve ilk okuduğum kitabı olduğu için sinirlerim bozulmuştu. çünkü o dönemlerde bu türlerin dışına pek çıkmazdım.
polisiye yazmak zor ve kendisi bunu çok iyi başarmıştı. yazı dilinde gereksiz detaylandırmalar veya gereksiz olay uzatmaları yok. en çok hoşuma giden özelliklerinden biri de buydu. çünkü böyle olunca heyecan ve gerilim yerine canım sıkkın bir şekilde okuyorum. "bitse de gitsek..." (klasiklerde de bunu sevmem. gereksiz betimleme insanı değilmişim.)
kitaba denk gelirseniz kesinlikle okuyun. ve kitap alışkanlığı kazanmada etkili olabilecek kitaplardan; kısa, akıcı ve sürükleyici.