düğünlerde dans etme zorunluluğu

öncesindeki baskı zaten yer bitirir insanı...
teyzen olur, amcan olur, dayın olur, halan olur.. kimse olmazsa annen zaten kesin olur...
baba ayrı ama bak!
o her zaman istemez. isterse de kırılmaz, asla tribe girilmez... onur duyulur hatta!
bu durum anne için de geçerlidir de, o sürekli yaptığı için böyle şeyleri, birim değer değişir birden.

peki ya kuzenler?
hep onların başının altından çıkıyor zaten bu dans etme olayları.
biri seni zorla da olsa kaldırıyor dans pistine, sonrası geliyor zaten...
bir iki tane de değiller ki, neredeyse tüm sülaleyle!

kendi dugunumde dans etmem o kadar soyluyorum.

işte bu yüzden düğünlere gitmem, dansımı evimde kendi yatağımda bir ya da birkaç güzelle ederim.

ben izlemeyi seviyorum. yani dans da edemem ki.. göz zevki bozmaya ne gerek var.

çok yakın akraba dışında beni hayatta dans ettiremezsiniz.
ısrar edenin de kalbini kırarım.

dedem dışına. *

zorunluluk erik dalı çalarken pistte olmakla sınırlandırılsın. pistte boş bir şişe gibi sallanan tipler olmasın.
az gerdan kırılsın, iki göbek atılsın daha iyi.

her düğünde erik dalı ve her erik dalı çaldığında bütün salon oynamaya kalkar mı ya?oynamayı bilen bilmeyen herkes.ben gülmek için çıkıyorum sahneye gerçekten çok komik oluyor.
hele halaylar salonun başından sonuna hunharca savrulma etkinliği,maymun gibi oradan oraya yardır allah yardır.

böyle bir zorunluluğun varlığından şüpheliyim. baskılara dayanıklı mı değilsiniz?

egeliyim ve fakat zeybek oynama işini öğrenmedim hiç, zaten "dans" kabiliyetim de yok; bir de ege'de de yaşamıyorum, o da etken.

velhasıl, akraba düğünlerinde falan millet çıkıp çatır çatır zeybek oynarken kalkamıyorum haliyle, diğer müzikimsilerdeki gibi kalkıp el çırpmak da olmuyor zeybekte, ben de ne yapayım, gömülüyorum masama, sandalyeme; kamera gelince yemeği bırakıp gülüyorum falan.

zor zanaat, becerememek.