dünyaya bırakacağımız tek eser mezar taşımız değil midir

hakan günday kitabı az’ da “eninde sonunda dünyaya bırakacağımız tek eser mezar taşımız değil midir?” diye sorar okuruna.
oğuz atay’ ın kaleme aldığı bir bilim adamının romanı mustafa inan kitabının önsözünde ise cahit arf sanki yıllar öncesinden cevabı çoktan vermiştir bu soruya. “insan mutluluğu sonsuzluk ve ölümsüzlük duygusunda arar. maddesel olarak ölümsüzlük mümkün olmadığından; kimi insanlar çocuklarına kendilerinin devamı olarak bakar kimileri de toplumda bırakacakları izlerle ölümsüzlük duygusunu dolayısıyla mutluluğu tatmaya çalışırlar.”
atıfta bulunulan soru ve cevaptan yola çıkarak baştaki sona gelecek olursak; kâh mezar taşıyla kâh başka bir eserle insanlık faydasına çakılmış bir çivi bile bunu sağlamalıdır. bugün dahi basit bir alanyazın incelemesi yapıldığında bilim insanlarının dünyaya bıraktıkları eserlerin yıllar sonrasında okunup incelenebiliyor olması, aslında bırakacağımız her eserin ayrı ayrı mezar taşımız olduğu düşüncesini oluşturmuştur.

(bkz: uzun ince bir yoldayım gidiyorum gündüz gece)

(bkz: dağıttın formatı eyledin viran)

bir hakan günday sözüdür. cevabı ise bir süre sonra "evet"
ama o güne daha çok var.

değildir. sadaka-i cariyeler vardır. islam hariç ne gibi bir karşılığı var bilmiyorum. kişi ölür ilimi, kalır, bilimi kalır, hayırlı yetiştirdiği öğrencileri, çocukları kalır. kütüphanesi, çeşmesi kalır. zaten insanoğlunun gayesi bu değil midir? unutulmamak. toprak üstünü örtse de hayır işlemeye devam eder.

değildir.
çok salak soruymuş ve neden bunu okumadığımı tekrar anlamış oldum.*

(bkz: öyle değil mi ya hepimiz birer mezar taşı değil miyiz)

hakan günday kim abi? sola ne yararı olmuş? bıraksın bu işleri.