duygusal açıdan hırpalanmamış insan

hiç sevgilisi olmamış insandır. dememiz kafi gelmeyebilir. çünkü öyle bir şey var ki insan illa sevgiliden ya da eşten yana darbe yiyecek, eziyet görecek diye bir kanun yok.
madem duygusal mahluklarız bizim ruh dünyamızı arkadaşlarımız, öğretmenimiz, aile büyüklerimiz de alt üst edebilir..

kaldı ki insan bunalımları nedeniyle hırsını, sinirini kendinden çıkarıp kendine acı verebilir. kendine nazik olmayabilir. yani ille de duygusal ilişkilerle, aşkla meşke ilintili olmak zorunda değil yıpranmışlık.
netice itibariyle her insan ama az ama çok yıpranmıştır.
lann arkadaş sen ne anlatıyorsun?
türkiye'de yaşıyoruz. kısa kes. çok da uzağa gitmeye gerek yok. hayat şartları başlı başına yıpratıcı diyebilirsiniz.. o da var evet.

açıkçası ben insanlara güvenmiyorum. bu beni koruyor. insanlara karşı hep duvar örmüş ve mesafe koymuşumdur. belki iyi belki kötü. ama temkinli olmak önemli.

özellikle "sevgilileri" tarafından incitilmiş insanlara karşı psikologlar gibi yaklaşamıyorum. o kadar empatik biri değilim. bencilce gelebilir ama benim derdim başkalarının derdinden daha önemli benim için. ve bilirim ki herkesin derdi de kendine büyüktür. o yüzden herkesin kendi yarasını sarmayı öğrenmesi önemli.
özellikle de sevgiliden yara almayı mesafesiz yaşamanın doğal bir sonucu olarak gördüğümden herkesin tercihinin sonuçlarına katlanması gerektiğini düşünürüm. bu yüzden ağlayan birine karşı fazla da empatik olamıyorum.
allah herkese şifa versin derim. herkesin kendine göre bir yıpranmışlığı vardır farklı veya benzer sebeplerden. güçlü olmalı insan.

13 yaşın altında olmalı. ınsanin hayatina aileden başka kişiler girmeye başladıkça yaşam sevinci hazin hazin emiliyor.

türkiye'de yaşamıyordur.