acıdan kaçmak

bosa caba. yapariz. masturbasyon yapar, uyusturucu kullanir, icki icer, internette radyasyon yer, hobiler edinir, dizi izler, uyuruz.
kader filminde cok sevdigim bi sahne var. bekir kordonda gece tek basina oturur, caresizdir, kamera uzaktan ve tepeden ceker, bekir ufaktir, gecenin bi yarisi kimse yok, hava soguk ve ruzgarli, uzerine bayragin golgesi dusuyordu yanlis hatirlamiyorsam. o bekir'iz iste.

üsteki yazaeımızın gayet güzel açıkladığı başlık. boşa çekilen kürek gibidir.

insanların sık sık yaptığı eylemdir.
acıdan kaçamayan insanlar zaten delirirler.
bir şekilde acıyla baş ederiz sadece bunun farkında olmayız.
başa çıkamayan insanlar acıdan deli olurlar.
sonra biz onlara deli deriz.

ya da acıdan kaçabileceğini sanmak. he canım oluyodu öyle, amiyane tabiriyle ske ske çekeceksin onu. ne demiş marcel proust, "hiçbir acı sonuna kadar yaşanmadıkça geçmez." tabii sonra da geçmez, ancak acıtmaz hale gelir, acıya gülersin artık, hahaha.

ahmet kaya'ya çok kulak asmandan çünki tamamen ''acılara tutunmak'' öldürür,
biraz sılaya hak verilebilir ''acısa da öldürmez''
canım tarkan'a çok güvenip acı eşiğini düşürmemizi sağlayacak olan ''gel gel hiç acımayacak'' mottosu ile yaşamak gerekir sanırım.

acı denilen şey mahallenizde borçlu olduğunuz bakkal değildir arka sokağından geçerek kurtulamazsınız diye düşünmekteyim.

"yargı kesin: acı duymak ruhun fiyakasıdır" der ismet özel.
"hayat bir fotoğraf karesi değil, her zaman gülemiyorsun" derdi eski bir tanıdığım da.
benim acıyla ilgili tecrübem ise, hayatın bu eşiği hep zorlaması. artık beni hiçbir şey üzemez gibi beylik laflar ederken kendini yine aynı sert aromalı duygunun içinde bulmak.işin kötüsü insan mutluluktan kaçabiliyor, mutluluk da onu pek kovalamıyor zaten. ama acı çekmekten kaçılmıyor.bakalım kalan ömrümüzde kaç hayalimizi, ölü ya da diri kaç sevdiğimizi gömücez.

önceleri epey yaptığım eylem. fakat bir faydası yoktur. aksine zararlıdır. tek yararı içimdeki derin dehlizi genişletmek olmuştur belki de. belki fayda zarar tablosu yapsam faydası daha fazladır da. ama değil inanın ki. ben diyalektiksel bir bakış açısı yakalamaya çalışıyorum ki bu yanlış da. özünde, bastırılan her şey daha kuvvetli bir şekilde açığa çıkar. acı belki başta hafiftir, örneğin aşk acısını ele alalım, sonraları siz kaçtıkça büyür. sonunu tahmin edemezsiniz. çığ gittikçe büyür. bu yüzden yapılması gereken acının kaynağıyla yüzleşmek ve zihninizi bir an olsun dindirmektir. acının kaynağı mantıklı mıdır? beyniniz buna bir çözüm üretmelidir. acı abartılıyor muymuş? beyin bunu öğrenir. fakat zaman zaman da öğrenemez ve acı gittikçe büyür. bu durumda insan her zaman bir kurtuluş yolu bırakmak adına şüphe payı bırakmalıdır. her şeye duyulan şüphe, acıya da öyle.

acının kaynağı ile konuşulur, yüzleşilir, sindirilir. ardından yola devam edilir öyle ya da böyle. kurtuluş aslında bizde gizli.

kendi kuyruğundan kaçamıyor insan. canlı.

siz kaçmaya çalıştıkça daha çok hissettirir kendini. o yüzden kabullenmek lazım varlığını. zamanla da orada olduğunu bildiğiniz, hep bileceğiniz ama artık sızlamayan bir yara gibi olur zaten.

çekilmesi gerekiyorsa çekilir. ben daha kaçabileni görmedim.

mümkün mü? mümkün olmayan bir şey varsa hayatta o da acıdan kaçmaktır.içine hapsolur, kalbine mühürlenir, hislerini ele geçirir, düşüncelerine savaş açar, kaçamazsın adeta seni sonsuzluğa kadar takip eder.

imkanı olan bir şey değildir.

gözünü kırpmamaya çalışmak gibidir.

helal olsun kaçabilen varsa eğer...

3'üncü dozu olmam !

kaçamazsın. gelir yine bulur seni. bazen acı çekmek hoşuma gidiyor. yok canım mazoşistlikten değil.yaşadığımı hissettiriyor olmalı.

çok uyumak,sürekli bir şeyler yemek, alkol kullanımı vb. şeyler acidan kaçmaya örnektir.

her anını işle doldurmak, kafayı meşgul tutmak da acıdan kaçma yollarındandır.

yanlış olandır zannımca.
"acı hissedilmeyi talep eder" diye harika bir söz vardır. acı çekmek, onu hissetmek asla yenilginin veya çaresizliğin bir göstergesi değildir. bazen insan en dik yokuşları aşıp bir düzlükte yıkılabilir. olabilir.

çok uzağa gidemiyorsun hatta durumu abartip aslında kaçmiyor, sonradan farkediyorsunki baska bir aciya dogru gidiyormuşsun hemde koşarak.
şu ömürde kimbilir kaçtanesinin içinden gectim, kac tanesi icimden gecti * o yuzden akışına birakin bi zaman sonra alisiyorsunuz.

(bkz: tecavuze ugrayan polyanna'nin oh en azından anal olmadi demesi)