en kırıldığınız söz

çok değiştin, seni tanıyamıyorum…

"biz senin kadar rahat değiliz."
anksiyete ve depresyon içinde yüzmem dışında bir sıkıntı yok.

yüksek lisansta okurken 'kamu tercihi' hocasi , eski püskü kiyafetimden ötürü bna arkadaslarimin yaninda 'soytari' demisti .maddi durumlar kötüydü o zaman.ana baba bosanmisti falan cepte kurus yok.askerliği is bulmak icin erteletmek zorundaydim,bunun bildiğim tek yolu da yüksek lisansti o zaman ve okulu birakamazdim. gözlerimin dolduğunu hala hatirlarim.izin alip dersten cikmistim.iki sene sonra ayni adam intihalden sorusturma gecirdi ama üniversite senatosunca aklandi.burasi türkiye.milliyet gazetesi de o zaman bunu haber yapmisti.hala icimde yaradır.

homeless gibisin...

ortaokulda öğretmen yerlerimizi değiştiriyordu ve kimse benim yanıma oturmak istemedi. birkaç kişi bunu açıkça da söyledi. daha fazla sınıfta olmak istemediğimden tuvalet bahanesiyle kendimi dışarı attım. bi' 5 dakika sonra sınıfa döndüm. kapıyı çalmak için elimi kaldırdığımda içeriden öğretmenin sesi geldi. benden bahsediyorlardı. "neden ondan bu kadar nefret ediyorsunuz? niçin dışlıyorsunuz onu? niye istemiyorsunuz yakınızda?" diyen öğretmene "biz kimseyi dışlamıyoruz. ama o, o işte!" demişti içlerinden biri.

yüzlerce kırılmış parçamdan biri o "ama o, o işte!" olarak kaldı.

'istemiyorum'
'bitti'
'anlaman için engellemek mi lazım'
bu cümlelerin hepsini aynı anda duydum.