eşine 12 lira bırakarak canına kıyan genç

çok üzüldüğün bir haberdi bu. üç çocuk babası bir insan çaresizlikle intihar ediyorsa ne denilebilir ki? pandemiyle birlikte ben ve ailemde ekonomik olarak zor bir dönemdeyiz. biz en azından zorlansak da ayakta kalmayı başarıyoruz. ayakta kalamayan insanlar için çok üzgünüm. umarım bir an önce pandemi biter ve ekonomik kriz son bulur. ne kadar buna dair ümidim olmasa da bunu dilemekten başka çaremiz de yok.

(bununla dertlenmeyen, bu gibi olaylarda sorumlu biziz hatalarımızı düzelticez diyemeyen siyasetçilere iktidara diyecek bir çift sözümüz var elbet ama onu dersek gece yarısı evimizi polis basar. susmaktan başka çare yok maalesef.)

çözümü halk sağlayamaz, halkın seçtikleri sağlar ki bu yüzden seçilirler. eğer bu adam intihar ediyorsa, insanlar bu kadar ağlıyorsa yanıyorsa, medeni demokratik ülkelerde istifa edip defolup gidelim der yönetim. yol yaptık köprü yaptık hastane açtık amanda neler neler yaptık milli gelir geldiğimizde şuydu şuna çıkardık (ki paranın zaman değerini kendi marifeti gibi göstermektir) gibi laflar hiç bir b.k yapmadığını mantolama çabasıdır. kınamayın bu arkadaşı. o 12 lira çok şey anlatıyor ama türkiye burası yarın unuturuz.

insanları gençleri bu çaresizlik raddesine getirenler , acaba hiç utanıyor musunuz ya . yada hiç umrunuzda mı bu olanlar .

ah ulan dedirtiyor insana. ne hale geldik ya. bu ülkenin vatandaşı bu kadar mı değersiz? bu devlet neden bir türlü sosyal devlet olamıyor, vatandaşına sahip çıkamıyor diye sorgulamadan edemiyorum. intihar eden kişinin psikolojisini anlayabiliyorum ama geride kalan eşinin halini düşünemiyorum bile. belli bir kesim görmese de bilmese de hayat şartları o kadar zor ki. iş bulmak ayrı zor, it gibi çalışıp alın teriyle para kazanmak ayrı zor, o parayı idareli kullanmak her türlü ihtiyaca yettirebilmeye çalışmak ayrı zor. hani öyle bir zamandayız ki bırakın kişisel istekleri hobileri falan artık insan ihtiyaçlarını bile zor karşılıyor. sonuç ne? sürekli gergin, yarın ne halt edeceğim kaygısıyla yaşayan, hobi edinemeyen bir tiyatroya bile gidemeyen, sürekli stres altında olan, yetersiz ve özgüvensiz hisseden belki de sonu bu gencimiz gibi olan ya da olacak olan insanlar. yaşamak bu kadar zor olmamalı. mağaralarda yaşanan göçebe ve avcı toplayıcı olunan zamanlara bile özeniyor insan artık.

ben artık böyle haberleri duymak ve okumaktan çok yoruldum. özellikle son dönemde fazlasıyla benzer konulara tanık olduk. artık yorucu, çok yorucu...

her gün dünyanın dört bir yanında benzer trajediler yaşanıyor. sorunun çözümü açıktır. dünya genelinde evrensel temel gelir sistemine geçilmeli ve evrensel temel gelir, temel insanlık hakları arasında sayılmalıdır.

o bakkalın ve o çevrenin kulaklarını çınlatmakla kalmayıp zonklattığım olaydaki genç.

daha mahallesindeki insandan bihaber olanlar; birbirine bu denli yabancı olanlar da seçimde iktidar değiştirecekmiş teşkilatlanıp pehh! sen bu denli bencilken bu denli vurdum duymazken seni yöneten de farklı bir şey olamıyor işte azizim! kamu bankasından dağıtılan kredilerle koşa koşa bir konut daha bir araba daha alıp sonra ağıt yakıyoruz açlıktan intihar eden komşumuza sahtekarca!

bilmem kaçıncı dairesindeki koltuğuna oturmuş da ağıt yakıyor şu adamcağıza! bilmem kaçıncı arabasına binip gider mezarlığa bir kürek de ben atayım diye! çünkü ahlaktan ve erdemden hep muaf kendisi. o konular hep ellerin mesuliyeti.

ne diyordu ali şeriati?
“dün komşumuz açlıktan öldü; bugün cenazesinde kurban kestiler”

ek: nasılsın çorlu belediye başkanı? güneşli bir günde misin? mansur bey'den biraz belediyecilik dersi alsanız keşke...istediniz de yardım etmedi mi yoksa kimsecikler!! nasılsın tekirdağ milletvekili faik öztrak?

bir insanın verebileceği tek özgür karar intihardır, dedi camus. bu ülkede insanlar intiharı özgür iradeyle seçmezler, intihara mahkumdurlar. evde çocuklar açken yaşamak ciddi bir sorumsuzluk gibi gelmiştir o babaya.

'bir ülkeyi tanımak istiyorsanız, o ülkede insanların nasıl öldüğüne bakın' demişler zamanında.

halkın büyük bir kısmı ekonomik anlamda zor durumdaydı ama şu pandemi yıktı geçti desek yalan olmaz. esnafın hali harap. evine ekmek götüremeyen, iflas eden, borcu olan insanlar var ve devlet onlara sadece iban atarak destek oluyor. bu kardeşimizin durumuna üzüldüm ama elden bir şey gelmiyor maalesef. keşke tüm insanlar en ideal ve uygun şartlarda yaşabilse.

fedai kuşçu adlı vatandaşın cebinde ki son para olan 12₺ yi eşine miras bırakıp intihar etmesi. şu sıralar yapmayı düşündüğüm durum ama 12 liram bile yok maalesef.