eski kendini özlemek

insanı yamultan bir durum.

istesen de eski kendin olamamak kadar ağır bir şey yok galiba.

zamanın itip kakmasıyla istemeden değişime uğramış farkında olmadan dönüşmüş insanların başına gelir. bir bakmışsın "aa!".

ezik insan işidir.

çok özledim..
bazen beni o eski halimle bilen insanlarla konuşuyorum, çok şey değişmiş bende.

sevildiğimi bildiğim birinde, kalbinin ışıltısı gözlerine yansısın isterim. o ışıltıyı da özledim..

bazı dönemler bazı şeyler olur ve insan artık eskisi gibi olamaz..

eski hayatını özleyebilir insan..
o dönem elinde var olanları!

eskiden yaşadıklarını da özleyebilir bir insan... anıları, arkadaşlıkları, dostlukları...

fakat ''eski kendini'' özlemez!
çünkü gelişir insan...
gelişir ve üzerine katar...

o neşeli, çocuksu, umutlu ve masum kızı. evet onu özlüyorum bu aralar, hem de çok. yorgun gözlerle aynaya baktığımda, gece uyuyamadığımda, gün içinde düşünceler beynimi sardığında, umutsuzluğun dipsiz kuyularına düştüğümde o bir salıncak hevesi için koşan neşemi özlüyorum. bir daha hiç geri gelmeyecekmiş gibi hissettiriyor.

konuyu belki saptırabilirim ama eski kendimi özlemiyorum. bir dönem yaşamıştım. çocukluğumla karşı karşıya gelsek beni ağlatır diye düşünüyordum. şimdi ise onu ağlatabilecek güçteyken merhametle yaklaşıp sırtını sıvazlayabilecek kadar büyüdüğümü hissediyorum. eski kendimi özlemiyorum, gelecekteki kendim için çabalıyorum