feminist kitap önerileri

mary wollstonecraft, kadın haklarının gerekçelendirilmesi. (trivia: bahsettiğim yazar hepimizin bildiği frankenstein’in yazarı mary shelley’in annesidir.)

virginia woolf- kendine ait bir oda.

kate chopin-uyanış

damızlık kızın öyküsü şuan okumakta olduğum kitap. bana kalırsa iyi bir distopya. aynı zamanda militarizme bir eleştiridir.

cinsiyet belası: feminizm ve kimliğin altüst edilmesi. yazarı judith butler.

feminizmden ne anladığınıza göre değişir. zira bu konuda mary wollstonecraft - kadın haklarının gerekçelendirilmesi kitabıyla çağının ötesinde iğneyi önce biz kadınlara batırıyor.

kadın haklarının gerekçelendirilmesi- mary wollstonecraft

sarı duvar kağıdı - charlotte perkins gilman

erkekleri doğrama cemiyeti manifestosu- valerie solanas

dans edemeyeceksem bu benim devrimim değildir. anarşist/ feminist bebeğim emma goldman kaleminden...

kurtlarla koşan kadınlar - clarissa p. estes
içerisinde yer alan hikayeler ile kadınlar arasında bağlantı kuran okuması zor fakat muazzam keyifli bir kitaptır.

(bkz: kendine ait bir oda) feminist yazar virginia woolf tarafından yazılan bu kitabı tavsiye ediyorum. şu an bu kitabı okumaktayım ve aşırı derecede feminist cümleler içermektedir*

simone de beauvoir- ikinci cinsiyet.

otto weininger, sex and character.. wittgenstein'ın çok etkilendiği kitaplardan biridir. net olarak yeryüzünün gördüğü en iyi 5 kitaptan biridir de..

charlotte perkins gilman - kadınlar ülkesi

alexandra kollontay-marksizm ve cinsel devrim
sara ahmed-feminist bir yaşam sürmek
aynı ekollerden değiller tabi ama ufuk açar ikisi de.

kitap okumaya gerek kalmadı. yarım saat haber izlese tüm femininliği terk edip erkek olur kadınlar.

akademik değil de kısacık bir kitap önermek istiyorum: özge lena-otopsi. okuduğunuzda kadın olmanın ağırlığı göğsünüze bir kez daha oturuyor... kendisini okuduktan sonra akademik metinlere yönelmekten başka bi çare de kalmıyor.

bu arada özge lena da dünya tatlısı, entelektüel bir kadın. <3

erkek doğrama cemiyeti'ydi sanırım. iki kere falan okumuştum ve çok, hakikaten çok gülmüştüm. komik bir kitap değil asla. "e o zaman neden güldün hırbo" diyecek kardeşlerim için, ki burası normıl sözlük burada herkes her şeyi diyebilir, bir izahta bulunayım. kitabın yazılış amacı güldürmek değil. ben sadece barındırdığı argümanlardaki çocuksu çabaya çok yükselmiştim. eski sevgililerimin; "uyudun mu?" ya da; "konuşmamız lazım" mesajları da dahil bu kadar salakça pek az şey okumuşumdur. bu kitap bandrollü bir kağıt israfı. kitabın güzel olan tek tarafı hemen bitmesi.

tanrım... yükselmek istemiyorum ama kitaptaki temel argüman şu; "erkekler çok kötü varlıklar" bu. bak bu kadar. felsefi bir derinliğe ya da ne bileyim dilsel bir yeniliğe katiyen ihtiyaç duyulmamış kitapta. hanımefendi oturmuş ve; "hmm boş kağıtlarım ve ağır komplekslerim var ne yapayım" demiş, kitap yazmış. bir kitap yazabilmek için en azından suya bu demeyi aşmış bir beyniniz olmalı. temenni bu. hayat temenninin çarpıtıldığı yerde başlıyor.

neye güldüm peki? yazar laneti şudur; yazdığı şeye çok inanmak. hanımefendi çok inançlıydı. argümanlarının dünyayı değiştireceğine inanıyordu. değişen tek şey şu oldu; mekan. zira kendisini andy warhol'u vurduğu için içeri attılar.

dünyada bazen güzel şeyler de oluyor. hemen sevinmeyin rica ederim üç yıl sonra salıverdiler bu manyağı. yani dünyada hem iyi hem kötü şeyler oluyor.

kötü şeyler? giri bitti mesela.
miyavlar böyledirler. bi görünüp bi kaybolurlar.