gece vakti çöken yalnızlık hissi

insanın içini boşluğa düşürür. etrafındaki her şey bir an için önemsizleşir ve balkondan esen rüzgar yüzüne çarpa çarpa dışarıyı seyredersin sadece. ne bir şey yapasın gelir, ne bir şeyler düşünesin. öyle bomboş bir hissiyat işte. sırf bu yüzden, oldum olası sevmem geceleri. her zaman gündüz olan bir yer olsaydı şayet, tek saniye tereddüt etmeden giderdim oraya. o derece sevmiyorum yani gece vaktini siz anlayın.

sonuçta devamlı değildir. geçer.

bir noktada yalnız olduğunu hissetmekte iyidir, hiç yalnız hissedemeyen ama yalnızlaşmak isteyenler de vardır.

an itibariyle içinde bulunduğum ruh halinin özetidir adeta.
gece sokaklara çöken sessizlik, hafif serin hava, şehrin uğultusu, bir bardak kahve ve arkada çalan sakin bir melodi eşliğinde gelmiş geçmiş tüm seçimlerinizi, yaptığınız hataları, yapmadığınız, içinizde kalan keşkelerinizi; sakin, dingin ama her an fırtınıya dönebilecek bir düşünce akışı içinde sorgulatır.
perdeleri çekilmiş, ışıkları sönmüş pencerelerde, geçmişinizin ve belki geleceğinizin yansımalarını arar durursunuz.

bazen bunu hissetmek iyi oluyor. rehberine bakıyorsun o an arayamayacağın herkesi siliyorsun. kendi kendine yetmeyi öğreniyorsun. çünkü gece çöken yalnızlık devam ediyor sabahına, öğlenine..
ben alıştım, öğrendim kendimle kalmayı. daha çok okuyorum artık, daha çok yazıyorum.günlük tutmaya başladım mesela. sevdiğim dizileri rastgele bölümlerini izliyorum. bazen böyle olması gerekiyordur belki de.

en güzel gecelerin katili olan his.

bunun sebebi güneş ışığının serotonin hormonunu salgılatması.
güneş ışığını az alırsanız serotonin az salgılanır ve bu hormon da mutluluğunuzu dengeleyen bir hormon.

tek yaşadığım için normal olarak duyduğum histir.

gece gece uyutmayıp; sözlükte dolaşmamı sağlayan histir.

daha az önce çöktü napsam diye düşünüyordum. kötü bir his bu benden alın bunu.

keşke sadece gece vakti çökseydi, uyurduk geçerdi.

çünkü herkes uyuyor. topluma ayak uydurmadığın bazı anlarda kendini soyutlanmış ve yalnız hissedebilir insanlar. herkes uyurken senin uyanık olman da buna dahildir.

''...bu gece dağ başları kadar
yalnızım.
çiçekler damlıyor gecenin parmaklarından,
dudaklarımda

eski bir mektep türküsü
karanlıkta sana doğru uzanmış ellerim,
gözlerim, gözlerini arıyor durmadan;

nerdesin?'' *

ne olursa olsun kimler olursa olsun hep yalnız hissedeceğiz bu belki gece vakti belki sabahın ilk ışıklarında ama o his hep zaman fark etmeksizin uğrayacak bundan şüphe duymuyorum.

hazırsan başlayalım diyen histir.

aslında hep olandır.yalnızız beşikten mezara kadar yalnız.

müşteri hizmetlerinden başka arayanı yoksa normal olarak duyulan histir.

beyindeki hesaplaşma vakti sonrası ortaya çıkan his.

çünkü sessizdir gece. herkes susar. karanlık çöker. dört duvar arasında baş başa kalırsın kendinle. özellikle uyurken birinin sıcaklığını hissedemediğinde daha da artıyor.

herkese yeten düş, kulübü kırık
gökte her renkten birer ton kubbe
yer yarıldı ve bir vagon dolusu ırk
kıyı kıyıya yakın , kalp uzak kalbe
metroda bir keman , gamsız komasız
bir kaç nota ötesi, hicazkar ve jazz
istasyon böcekleri dünsüz sonrasız
copuna yar eder , sana bırakmaz
işte bir pencere , camdan mermiler
esnek iskemleden sarkan kıçlara
dumansız havalarda, gökte gemiler
kement atar , kel kırlangıçlara
bu sahada tabela kollar hep sağı
ev dediğin balkonlu, bakkala yakın
her dönüşte bir far yoklar sokağı
dizilir kaldırıma misafir takım
seyrek de olsa burada çakar sirenler
ya komşuda ölüm var ya da banadır
bu böyledir yatağa küskün girenler
ya komşudur ölüme ya yanyanadır
demem o ki kuş kafesi kokuyor bura
çeneme dek yayılır saf metal tadı
tanrının şahsıma çektiği kura
uç diye verdiği tavuk kanadı ?


herkese yeten düş , kulbu kırık
aynalarla aynı yöne taralı saçlar
sokak lambasını tutan hıçkırık
konteynere atılan , eskiz amaçlar
durakta kimin selamı , kimin haremi
bekleyiş ki bir teker , seker kasisten
bir ıslık ki titretir ciğerparemi
bir ışık ki süzülür , dumandan isten
kediler soluksuz seslenir durur
asfaltın bağrını eşeler kuşlar
kemancı son bir kez tellere vurur
ayağıma kanları serer yokuşlar
üst katlarda ışıklar , kaçışır sonra
perdeler kapanır dış sıka sıka
tanrının gövdemi yonttuğu torna
keman kutusunda bozuk mızıka

herkese yeten düş , kutbu kırık
çoban , yıldız bilmez kanlı pusula
öteden beriye sonsuz mancınık
ay asıp , iz olmuş , yönsüz yoksula
bir hal var hayrolsun , bulanık ufuk
homurtulu köpekler ve makinalar
ağzı açık ayran delisi bir garip mahluk
üzerine yıkılır kumdan binalar
oysa çok el vardı üstümde demin
kulağıma çalınır hep aynı sesler
unutuldu notalar , sözler ve yemin
aklımda bir o kaldı bir de ladesler
paslanmaz dediğim güneş paslandı
korkarım geceler varmaz sabaha
tanrı yoğururken bu hamur yandı
cehennemin yüzünü görmeden daha