gidecek hiçbir yeri konuşacak kimsesi olmamak

bazen hayatımızın tek gercegi olan.

bana her zaman gelebilirsin guzel adam..
kapım ve kalbim sana hep acık.
ben sana aglayarak gunlugune yaz istersen kucuk emrah demem, oturur beraber aglarız.

işte bunu hatırlatmasaydın iyiydi.
özellikle son 5 senede sıklıkla hissettiğim duygudur. allah kimseyi yalnızlığa mahkûm etmesin.

benim bu adam. allahım da yok hemi de.

sözlükte aktif şekilde takılan yazarların %90'ının yaşadığı durum. evet.

hepimiz öyle değil miyiz? bunu bireyselleşme olarak biz yaptık uzak durarak. şikayetçi değilim.

"hoş geldiniz, buyurun, işte kalbim."

sözlükte bir sürü yazar var bekleyen alın size konuşacak biri. edebiyat kasmaya gerek yok.

çoğu insanın hayatının bir veya daha fazla döneminde tecrübe ettiği yalnızlık, izolasyon hissi. bazen gerçek, çoğu zamansa bir illüzyon. bazen sırf gitmek isteyip gidemediğimiz bir-birkaç kişi yüzünden hayatımızı tam anlamıyla kapalı bir kutunun içinde tahayyül ediyoruz bu sebeple. sakin bir nefes alıp etrafa bakınmak, yanında huzura erilecek dostları, mekanları daha net görmemizi sağlayabiliyor. yalnızlığın illüzyonu beton bloklar halinde yığılıyor zihnimize izlediğimiz filmlerden, dinlediğimiz şarkılardan, okuduğumuz kitaplardan ve hep kaybettiğini gördüğümüz insanlardan. o bloklar da gözümüzün önünde olan, bize merhem olacak kişileri, yerleri, eylemleri görmezden gelmemize sebep oluyor. o hep kaybettiğini gördüğümüz insanların bir kısmı kazandıkları şeylerden bahsetmekten imtina edip yalnızca kaybettiklerine hayıflanıyorlar yanımızdayken. kasıtlı veya bilinçaltından doğan bir refleksle mutluluklarını gizleyip sadece hüzünleriyle bizi aşağı çekmeye çalışıyorlar. kimisi güzel günleri başkalarıyla geçirip yalnızca kederlerini bize aktarıyorlar ve böyle tipler esasen gidilecek yolları kapatıyor zihnimizde. size yalnızca "sen benim derdimden anlıyorsun" düşüncesiyle yanaşan kişiler yüzünden, sadece dertleşilecek ancak mutluluğun paylaşılmayacağı biri olduğumuz izlenimine kapılmamıza yol açabiliyorlar. konuşacak kimsemiz olmadığını hissetmeye başlıyoruz böyle böyle. oysa böyle kişilerden tutun da ta o filmleri yapanlar, o şarkıları besteleyen, o kitapları yazanlar; hepsi kendi yaşadığı illüzyonları başkalarına aktaran insanlar özünde. başkalarının yalnızlığını gözlemlemek normaldir. bunu o sınırlarda kendimize empoze etmemek elzem. gözünü açmak, sakince bir nefes almak gidecek yolları görünür kılar insana.