güneri civaoğlu

bu ülkede ne gibi bir önemi ve özelliği olduğunu bir türlü anlayamadığım bir gazetecidir.

(bkz: lavuk)

nedendir bilmiyorum ama bu adamı görünce veya duyunca akla bu kelime gelmektedir.

şeffaf oda adlı programı ile bilinir. programa aldığı genç kızlara kur yapar ve öküz gibi keser.

memlekete yararlı bir işi olduğuna denk gelinmemiştir. alır bol maaşı ve keyif çatar zahir.

öbür tarafa intikal etmiş.

90'lı yılların başı, özalların höy höy höy olduğu günler. bu herif, hergün yarım kilo mu, bir kilo mu ne, epey bir miktar dondurma yediğini söylemişti. fakir gazeteci de saf saf "ne dondurması o" diye sorunca, "elbette baskin robbins. maraş dondurması olacak değil ya" diyerek cevap vermişti. o günlerde baskın robbins ülkeye yeni giriyor ve istanbul'da tek bir şubesi var. teşvikiye'de yanlış bilmiyorsam.
paraya bak civaoğlu'nda.
civaoğlu, devletin işleyeceği suçların yolunu döşer, işlediği suçları da yıkar, temizler, aklardı. partneri hürriyet'ten oktay ekşi'ydi.
devlet fatsa'ya çıkarma mı yapacak? hop bu ikili ne şiş yansın ne kebap bir uslüpla işlenecek cinayetlere zemin hazırlardı.
devlet hapishanedeki gençleri mi yakacak, hop ecevit'e övgü şarkıları çalarlardı. devletin ne kadar çaresiz, ne kadar sonuna kadar çözüm aradığını, hapishanedeki gençlerin ellerindeki atom bombalarını teslim etmekte nasıl gönülsüz davrandıklarını anlatırlardı.
devlet halkı soyacak mı? bu ikisi en önde koşar düzülecek halkın başını, ellerini ayaklarını tutarlar ki devlete zorluk çıkarmasın.
bir ara ekşi'yle de kavga etmişlerdi. sanırım akp iktidara geldikten sonraydı. akp bunları sümkürülmüş kağıt mendil gibi kenara atarken kapışmışlardı.
neyse zıbarmış. uzun yaşamış. 85 yaşamak kaç kişiye nasip oluyor ki.

soyadına yakışır biriydi... her kaba sığardı, ne idüğü belirsiz biriydi. ölüm ardından konuşmayı pek sevmem aslında ama öyleydi.

toplumsal anlamda bir civalığını sağlığında göremedik.. bundan sonrası da öte tarafın işi..

özalizm devrinin şakşakçısıydı

gençler için örneklemek gerekirse; bugünün ahmet hakan'ı abdülkadir selvisi idi.

devri bitmiş bir düşük ahlaklı basın leşkeridir, bu kadar anılması bile fazladır.

karşılaştırma istenirse; uğur mumcu ile aynı dönemlerin köşe yazarıydı denebilir. bi mumcu'nun hatırasına bak, bi bunun hatırasına bak. nasıl anılmak isterdin karar ver.

bazı zaman erdoğan'ın geldiği iyi oldu diyorum,askerlerin, ve bu müesses kemalizm düzencilerinin burnunu sürttürdü.
yandaş basın diyorlar ,yukarıda yazmış arkadaş 80 öncesi hürriyet ve milliyet ,tercüman esas terörist gazetelerdi sürekli fişek.
halkın-ulusun çıkarına tek haber yapmazlardı ,darbeler sonrası yatıştırıcı haberler ,cunta övmelerini hep bunlar yapardı .
80-90'da sabah ve hürriyet çetelerden beterdi.
gebermiş , bakın fotoğraflarına bilhasa gülüşüne bakın hep insanları aşağılan gülüş ve konuşmaları , ertuğrul özkök bunun yanında köylü kalırdı .
ateşi bol olsun.
yazmaya değmez ya.

nam-ı diğer güneri nicholson her fani gibi öldü.

tıpkı soyadı civaoğlu gibi, civa gibi konulduğu her kabın şeklini alırdı. civaoğlu güneri; her ne kadar şeffaf oda adlı bir pırogıram yapsa da yaşarken risk alıp toplumsal meselelere asla bulaşmaz, ''aman ağzımızın tadı bozulmasın ali rıza bey'' tarzında takılırdı. civaoğlu, tipik bir liboştu, ölümüne hiç üzülmedim. en sonunda nalları dikmiş.

çok uyanıktı....
şimdi gerçekleri yazsam, ne bu milletin gerçeklerle bir işi var, hemde hükümetle sakata bağlarsam o da olmaz.
eniyisi yandan yandan diyen gazzteci takımındandı. iyi anılacak bir arafı varsa karşısındaki konuğa gaz verip
sabaha karşı savcılıklardan toplattırmadı, hep böyle tırı vırı, incir çekirdeğini dolmaz mevzular, eminim ki sarayın medya takip ekibi bile kendisini ve suyuna tirit programlarını takip etmiyordu.

uğur mumcu vs
onun klasmanı, e özkök, e ardıç, m barlas kulvarıydı.
uyanık biriydi, hiç savcılık kapısından bile geçmeden babalar gibi yaşadı.

ertuğrul özkök ile birlikte cumhuriyet tarihinin en beyaz türklerindendi rahmetli.

yahu ölünün arkasından bu kadar konuşmaya ne hacet. sonuçta memlekette darbe olacağı zaman çoğu komutandan önce bu tayfanın haberi olurdu, bırakın da her şekile gitsinler.

ama bir istisna var tabi, ne yazık ki 15 temmuz'da elinde viskiyle büyük bir keyifle olacakları izleyemediler. o akşamı en büyük heyecanla bekleyen bülent arınç’tı onun da heyecanı kursağında kaldı. o değil de arınç’ın elinde nasıl bir koz varsa bir allah’ın kulu yıllardır kendisinin 15 temmuzla olan ilişkisini yazmadı ya. demek ki kimse enayi değil, ben de enayilik yapmayayım.