hatırlanacak bir anı

a moment to remember ya da nae meorisokui jiwoogae olarakta bilinen 2004 yılı güney kore yapımı bu film ile özcan deniz yapımını aynı cümle içinde geçirmeyin lütfen rica ediyorum.

şimdi güney kore draması derseniz bu film benim için liste başıdır. liste dediğime bakmayın toplasanız üç film vardır arşivime eklediğim. ilki bu film,ikincisi nae sarang (2007) , üçüncüsü my sassy girl (2001)'dir.

aslında izlemeyi çok sevdiğim türler değildir fakat o yıllar dramaları izlemek zorunda olduğum yıllardı ve bu filmi keşke izlememiş olsaydım diyorum bazen.filmi beğenmediğim için değil aklımın bir köşesine gitmeyecekmişçesine gelip konaklamasından dolayı keşke izlememiş olsaydım diyorum. neyse efendim konumuza geri dönelim.

2004 yapımı bu film kim young-ha ve lee jae-han tarafindan senaryolaştırılmış ve lee jae-han tarafından yönetilmiştir. yapım şirketi malumunuz cj entertainment'dir. başrollerimiz uyumlu bir çift olarak karşımıza çıkan jung woo-sung ve son ye-jin'dir.

filmin konusuna gelecek olursak eğer alzheimer hastalığı teşhisi konulan hanım kızımız ile karizmatik beyefendi abimizin aşklarının büyük sınavını izliyoruz. konuyu tek cümle ile geçiştirdiğime bakmayın insan canı çok yandığında karşısındaki kişi sevdiği biriyse üzülmesin diye acımamış gibi davranır bilirsiniz.

film aslında farkındalık oluşturuyor. günlük hayatımızda başımıza ya da sevdiklerimizin başına gelen ufak sakarlıkların,unutkanlıkların aslında ne denli ciddi şeylere yol açabileceğini göz ardı etmememiz gerektiğini hatırlatıyor. gülüp geçilmemesi gereken konular bunlar. ben de böyle bir farkındalık oluşturdu. başta güldüğüm kalemlerini sürekli unutması, adamın kolasını içmesi gibi komik sahnelerin şu an hüzün çemberinde aklımın bir köşesinde öylece durması bunca yıl geçmesine rağmen. bazen anlatması çok güç oluyor duyguların zihninizde canlandırdığı sahneleri. bu film bu sebeplerden dolayı çok özeldir benim için.



hayatın kısa olduğunu ve her şeyin insanlar için olduğunu hatırlatan güzel bir filmdir. herkes için aynı etkiyi yaratmayabilir fakat gerçekten izlenmesi gereken bir filmdir. yazacak çok şey var ama işte. neyse öyle ...



"when a memory is gone, so is the soul, they say."

güney kore yapımı dram/romantik türde sinema filmidir.

yönetmen koltuğunda john h. lee oturuyor.

başrollerde son ye-jin ve jung woo-sung’ı izliyoruz.

bu muhteşem filmimiz türkçeye “hatırlanacak bir anı” olarak çevrilmiştir.

filmde, birbirine derin bir tutkuyla aşık olan çiftten biri henüz genç yaşta alzheimer hastalığına yakalanır ve hüzünlü hikâyemiz başlar.

oyunculukları son derece başarılı buldum. başrol çiftimizin ikisi de rolünün hakkını vermiş. karakterler bana müthiş doğal geldi. özellikle son ye-jin’in su-jin performansı olağanüstüydü. kendisinin kore sineması’nda tüm zamanların zarif aktrislerinden olduğuna inanıyorum.

nae meorisokui jiwoogae baştan sona müthiş etkileyici ve sarsıcı bir film. mutluluk, hüzün, umut, heyecan, acı, sevinç ve tabii ki aşk başta olmak üzere pek çok hissi aynı anda yaşayacaksınız bu filmde.

filmin sinematografisi mükemmeldi. senaryosundan oyunculuğuna, müziklerinden yönetmenliğine, kurgusundan mekân çekimlerine kadar her şey nefisti. ayrıca plan sekanslar enfesti. yönetmenimiz john h. lee’ye senaristimiz yeong-ha kim’e ve sinematografımız jun-gyu lee’ye bu muhteşem filmi bizlere armağan ettikleri için teşekkürlerimi gönderiyorum.

filmin müzikleri de çok zarifti. filmin akışına uyumlu ve güzel ezgiler var filmde. bu harika müzikler için bestekâr tae-won kim’e teşekkürlerimi gönderiyorum.

güney kore sineması’nın dram filmlerini öteden beri çok sevmişimdir. şu ana dek izlediğim dram türü tek bir kötü güney kore filmi hatırlamıyorum. diğer türler hakkında yorum yapamam ancak dramda güney kore sineması harika işler çıkarıyor.

yaşananlar öyle gerçekçiydi ki filmdeki en küçük ayrıntılar gerçek hayatta karşımıza çıkabilecek şeylerdi. filmin bu yalınlığı hoşuma gitti.

benim için en önemli şey filmin önermesiydi. anlatılmak istenenler, yaşanmış benzer hikâyeler, verilmek istenen ince mesajlar ve daha fazlası bu filmde başarıyla izleyiciye aktarılıyor.

dünyada pek çok kahredici hastalık var ne yazık ki. bunların içinde bir insanın ruhunu en çok inciteni sanıyorum alzheimer’dır. bir ömür geçirdiğiniz iyi, kötü, güzel, mutlu, hüzünlü ve daha pek çok duyguyu yaşadığınız kişinin hayatında birdenbire veya yavaşça tüm yaşanmışlıkların yok olması kadar insanın canını yakan bir şey yoktur sanıyorum.

bu harika filmimiz ne yazık ki çok az ödülle taçlandırılmış. şahsi fikrimce aday olduğu ödülleri kazanmalıydı. hatta daha da ileri gitmek istiyorum filmin aday olmadığı ödülleri de kazanmış sayıyorum.

filmin ilk yarısı sıradan bir aşk filmi deyip kapamayı düşündüm, yine de tamamını izlemeden kapatmak olmazdı. ikinci bölümü de izlemeye devam ettim. esas hikâyenin ikinci bölümde olduğunu gördüm. bu yüzden başlarda sıkılırsanız kesinlikle yarıda bırakmamanızı sonuna kadar izlemenizi öneririm.

bu duygu yüklü hüzünlü filmi sinemasever dostlara öneriyorum. filmi izleyecek dostlara bir tavsiyem daha var. eğer biraz fazla duygusal biriyseniz izlemeden önce mendilinizi hazırlayın.

aşağıda filmden bazı detaylar paylaşacağım. izlemeden önce ayrıntıları öğrenmekten hoşnut olmuyorsanız aşağıda yazılanları okumanızı önermiyorum.

내 머리 속의 지우개

"her anı gittiğinde ruh da gider"
"birlikte yaşarsak birlikte ölebilir miyiz?"

özcan deniz'in evim sensin olarak uyarladığı filmin asıl versiyonu olan 2004 yapımlı 2 saat 24 dakikalık güney kore filmi olup yönetmeni ise john h. lee
ilham almamış, bence direkt kopyalayıp yapıştırmış, replikler ve sahneler birebir örtüşüyor, sahneler de çok benziyor.

film 27 yaşlarında zengin ve genç bir kadın olan su-jin ve göçebe bir hayat yaşayan kola ve sigara içmeyi çok seven choi chul-soo'nun tanışmalarını, aşık olmalarını ve kadının hastalığını anlatıyor.
erken bunama hastalığına yakalanıyor ve bir bir unutuyor, hastalığı ise aşık olmaya ve evlenmeye engel değil, sevdiği adamdan vazgeçmiyor, ama onu unutmak da istemiyor.

adam başta kaba gibi duruyor.
yabâni ve yalnız bir adam, evsiz ve hayatı anlamış.
kaba gibi, çünkü kola içerken geğirme hareketi falan yapıyor, oldukça rahatsız edici bu hareket bile onun âsi ruhlu olduğunu gösteriyor ama kadını tanıdıktan sonra değişiyor sırf onu öperken bıyıkları kadına batmasın diye tıraş oluyor, çünkü ona gerçekten değer veriyor o ağlarken ağlamamak için kendini zor tutuyor.

ama bağlanmaktan da ölesiye korkuyor kadın bir gün çekip gider diye aşık olmaya korkar gibi duruyor, hemen kendini açmak istemiyor, çocukluk fotoğraflarını göstermeye yanaşmıyor, ne kadar hoşlansa da o hâlâ bir yabancı gibi geliyor.

hem aşk hem dram filmi izlemek isteyenler için bir tavsiye.