hayatın anlamını felsefede aramak

ahmakça bir arayış. gerçi halihazırda bir felsefe kaldı mı o da tartışılır. felsefe bilimin güdümüne girmişken , bilim de teknolojinin güdümüne girmişken , teknoloji de neoliberal politikaların köpeği olmuşken neyin felsefesinden bahsedeceksin yeğenim?

napalım yani şimdi gidip de gidimsel aklın , rasyonel aklın gölgesinde naslara mantıki temellendirme mi yapalım? don kişot gibi yaşamak hayata anlam katan en doğru şeydir. bak ciddiyim bu konuda don kişot bu hayatı en anlamlı yaşayan kişiydi. mümkün olması hayal bile olmayan bir şey için hayatını adamıştı adam.

hayatın anlamını veremez belki filızoflar bize ama yöntem sunabilir. düşünme biçimleri sunabilir. ki bu da anlama ilişkin en önemli unsurdur fikrimce.

bizim gibi felsefede geri kalmış ülke insanlarının düşünsel hayata dair büyük sorunlarından biri de bu öyle sanıyorumki. düşünme biçimimiz fayda ve menfaat üzerine kurulu. oysa felsefe sokrates ten beri, en başta bir etik disiplin işidir. fayda veya menfaat gözetilmez doğru yaşamak için. nihilizm de bir sonuçtur, anlam da olmayabilir.

ezcümle “bu benim ne işime yarayacak” kafasıyla anlama ulaşılmaz. felsefe de gelişmez. cennete gitmek arzusuyla ancak ibadet olur tanrı yı anlama çabası ise bambaşka.