hayattan sıkılmak

bu aralar başıma gelen durum. evde inanılmaz sıkılıyorum, işte daha beter sıkılıyorum arkadaşlarımla dışarı çıkıyorum yine sıkılıyorum kocaman bir sıkılma balonu içine hapsolmuş gibiyim.

sabırla geçirilmesi gereken süreç. bu hayatta anlam verilemeyen olaylar vardır. bir beldede kuraklık peyda olur. insan sormadan edemez: elbette ki bu kuraklığın ardından bir yağmur ve bolluk, ferahlık ve genişlik gelecek. peki ama neden? neden bu kuraklığı yaşıyoruz ve çekiyoruz? bu noktada olaya insanın karakterinin kader aracılığıyla şekillenmesi giriyor. iyi günde herkes iyidir. kötü günde de (tabii ki de insan olmamız sebebiyle bezmelerimiz, ayak sürçmelerimiz olabilir ama en nihayetinde) kötü günde de karakterini olumlu bir şekilde koruyabilen artık "olmuş" bir insandır.

evlenin. iyi geliyor diyorlar. en azından anneannem öyle derdi. sıkılıyorsan evlendirelim seni iyi gelir derdi kim sıkılsa. kendisi dünyanın en bilge insanı değildi açıkçası ama siz bir deneyin derim yine de.*

son zamanlarda yaşadığım durum.

o kadar sıkılmışım ki bir an önce gece olmasını ve uyuyup gerçek dünyadan uzaklaşmayı kurtuluş olarak görüyorum.

herşeyden vazgeçmişim de vazgeçişim kimseye değmemiş gibi,
bütün bir çabanın boşuna bir uğraş olduğunu anladığım an hayatın da bi esprisi kalmamış gibi...

tahammül edebileceğim durumlara bile tahammülüm kalmamıştır.
mutluluğumu hayattan koparan bir cımbız misali

her şeyden sıkılan biri olarak hayattan mı sıkılmayacağım, ne sanıyor kendini vazgeçilmez falan mı? her neyse hayatın bana diğer herkes ve her şey gibi eğlence borcu yok, öyle bir zorunluluğu da... ruhum bedenime dar geldiğinde, artık demir almak günü gelmişse zamandan deyip yelkenleri indiriyorum. sıkı can iyidir yine de zor çıkarmış. sıkılmak ömrümü uzatsın, zaten güzel şeyler çabuk bitiyor. gündüzler olmasın yeter, gece yaşama olan umudum hem kırılıyor hem tazeleniyor, bana acilen ilham lazım.

uzun zamandır yaşadığım bir durum. bir yere varamıyorum. artık hayal bile kuramıyorum ve yarın ne olacak bilemiyorum. hiç bir şeyden zevk alamaz hale geldim. insanlardan uzaklaştım. işsizlik, bir yere varamama, hayallerimin yok olması, duygularımın ölmesi resmen ota döndüm. ne kadar ayağa kalkmaya çalışsam da benzin bitti yol bitti şoför zaten bitti..! öylesine yaşıyoruz işte..!