her gelen günün daha kötüye çıkması

tutucu insanların en büyük kabusu. spesifik bir zaman diliminde yaşıyoruz, geçen her günde onu bulmayı amaçlıyoruz ama ; yaşadıklarımız gösteriyor ki sadece o günlerden uzaklaşıyoruz. mutlu olunan tek an da kendiniz gibi birini bulduğunuzda geliyor. iki nostaljik kayıp ruh, iki “muhafazakâr” * * eski günleri anınca 1-2 saatliğine de olsa bütün endişeleri unutuyor.

günler hep aynı. yani bazen güneşli bazen ise kapalı ve yağmurlu. akşamına bir bakıyorsun, meltemli, ılık bir yaz akşamı aydınlığı. ama sen bir yandan yorgunluk, bıkkınlık, usanmışlıktan ölüyorsun. hep aynı ezberlenmiş duyguları yaşıyorsun bedeninde ve zihninde. bedenine dair doğru dürüst bir algı geliştirememişsin. manevi, soyut benlik algına/imajına dair doğru dürüst, sürekli ve sağlıklı bir anlayış geliştirememişsin. ve diyorsun ki "akü, kim benimle uğraşacak" yıpranmışsın yıllardır ve devam ediyorsun yıpranmaya. her şeye herkese lanet ediyorsun. ama tüm bunlar yine de ve en nihayetinde sana kendi yolunu buldurtuyor işte. sinirden ve öfkeden deli olmuş o ruh halini anlıyorum ve farkındayım. öfke, kin, nefret ve kıskançlık duyuyorsun her şeye ve herkese karşı. ve hatta diyorsun ki ulan keşke, istediğim şeylere sahip olsaydım da onlar elimden en dramatik şekilde alınsaydı. ulan istediğim şey olsaydı ama sonrasında kanser olup geberip gitseydim. ama istediğim şeyi yaşasaydım. istiyorum ulan, istiyorum diyorsun kendine. buna hakkım var. kendi standartlarımı istemeye ve o standartları yaşamaya hakkım var. bir dünya o.c yaşarken bunları ben neden yaşamayayım?

dönüp dolaşıp aynı yere geleceğim. tüm bunlar bizi yine o dediğim şeye çıkartacak. kendimize ait olan şahsi yolumuza

bu yolda belki artık saçma sapan bir acizlik evresindeyiz.

çıkış var mıdır, varsa ulaşacak miyiz, yaş geçiyor, her şeyi kafana takiyon. bencillik değil bu. ben bu hayata geldiysem istediklerimi teker teker alacağım ve yaşayacağım. * anasını dünyanın. neden alamayayım? artık derinliği boşverip dünyanın en yüzeysel insanı neden olmayayım?