hiç kimseye müdana etmemek

ihtiyacı olduğu halde hiç kimseden yardım istememek, hiç kimseye eyvallahı olmamak anlamına gelir. hep büyüklerimin "aman kızım hiç kimseye müdânâ etme." öğütüyle büyütüldüğüm için, birkaç sene öncesine kadar insanlardan yardım istemenin kötü bir şey olduğuna inanırdım. insanın her şeyi kendi başına yapmak zorunda kalması, bir yandan insanı güçlendirirken, diğer yandan da yalnızlığın ruhuna işlemesine yol açıyor. açıkçası, insan insana muhtaçtır ve hiç kimseye muhtaç olmamaya çalışmak, bir yandan insanın kibirli olduğunu gösterirken, diğer yandan da hayır cevabını alırsa yaşayacağı kırgınlıkla baş edemeyen biri olduğunu gösterir. gerektiğinde, yardım alabilen biri olmayı son birkaç sene içinde başarabildiğim için, insanlarla daha yakın ilişki kurabildiğimi fark ettim. sonuçta ihtiyaçtan münezzeh değilim, bir insanım ve bazen insanlara müdânâ etmek de kötü bir şey değil...

yani gayet güzel bir türkçe var ortada. sırf bu yüzden bile bir alkışı hak ediyor bu tanım bence.

minnet en büyük esarettir. hayatım boyunca bu mottoyla yaşadım. bu yüzden acıdan, acımdan ölsem kimseye el açmam. birinden bir iyilik gördüğümde, onun esiriyim artık. çünkü minettarım.
karşılık beklemeden bir şey yapamıyor insan. buna ben de dahilim. yaptığım şey karşılığında hiçbir şey yapılmasa da minnet duyulmasını, nankörlük edilmemesini istiyorum. edildiğinde kırılıyorum. riyakar taraflarımızdan biri bu. kimseye kırılmayayım, kimseyi kırmayayım. bu yüzden başkalarına müdana etmeden yaşamak iyidir diyorum hala.

rızkı veren hüda’dır kula minnet eylemem çıkışlı güçlendirme söylemi.

mesleğe yeni atılacak olan insanlarla diyalog halindeyim bir süredir. ilk söylediğim şeylerden biri soru sormaktan, yardım istemekten asla çekinmemeleri gerektiği, zira soru sormasından ziyade sormadığı için hata etmesinin esas problem olduğu genel anlamda.

birilerinin sizden birkaç adım önde olduğu basamaklarda ilk adımı atmak için destek almak gerektiğini kabul etmek gerekiyor ancak elbette bir işi yardım istemeyecek kadar iyi yapabilmek için harcanan çaba sonrası gelinen yerdeki hissiyat da tartışmasız bambaşka bir detay.

armut piş ağzıma düş diye bekleyen kuşağın hem kendini hem etrafını zorlayacağı vakitlerde iyiden iyiye deşilesi bir konu aslında.

burnum düşse eğilip yerden almam valla!