ilkokulda montu hoşlandığın kişinin yanına asmak

biz boş yer bulamıyorduk bunlar da fantezi peşinde.

direkt onun montunun üzerine asardım montumu. aynı yere. bir çeşit sahiplenme ifadesiydi. kendi bölgesinin sağına soluna işeyen bir kedi gibi yerimi işaretlerdim. kokumu bırakırdım. bu diğer kediler, pardon lavuklar için bir mesajdı.

bu masumiyetten çok çabuk uzaklaştık sanki.

romantikmis lan. hic yapmadim. keske yapmasaymisim. belki duserdi.

(bkz: hoşlanılan kişinin montunun üstüne mont asmak)

ben hâlâ yapıyorum bu işleri sfsfsfs.

kız kişisinin, kendi montunu aldiktan sonra silkelemesi/çırpmasını görüp farkinda olmadan bi 5 senenizi travmalar eşliğinde yaşamanıza sebebiyet verebilecek eylem.

kış güneşi

ilk okuldaydım.montumu, montunun yanına asmıştım.ah ne güzel, ne güzeldi seni sevmek.oturduğum sıradan askıları gözetliyordum.lacivert kısa mont lila olanın yanında.ballı lokma tatlısı, aman hadi hayırlısı dedim, sevinçle.
işte tam o an birisi camı açmak istedi.öğretmenler bazen anlamsız kararlar verirler böyle.cam açıldı ve içeri buz gibi hava girdi.
soğuk soğuk odalar…
evet, askıya doğru gidenlerden biri de sendin. anlamazdın anlamazdın, kadere de inanmazdın.
işte bu bizim hikayemiz, öyle saf öyle temizdi.
cesaret edemedim kendiminkini almaya. gitsem nereye kadar, kalsam neye yarar?
birilerinin sızlanmasıyla askılar yine doluverdi.artık benim montun yanında çamur rengi bir tane asılıydı. kader, kahpe kader, ağlarını ördün mü?
anladım, gidiyordun daha öncekiler gibi.
güneş delice parlıyordu dışarıda şimdi.
yanlış bahar kış güneşi, yoruldum her bulduğumda kaybetmekten seni.
montlardan da şarkılardan da fal tutma işini bıraktım.
gönlüm azıp coşsa da kıyamete kadar kapattım kalbimi.