insanın birden çocukluğundaki bir anıya dönmesi

bilinçaltı bilinçüstü bilmem ne şeylere bu aralar ilgiliyim. ilgimi çektiği için araştırma yapıyorum.
dün birinden bir tavsiye aldım,duygulardan kaçmamak adı altında. acıyı, sıkıntıyı hissettiğimiz anlarda başka şeylere dikkatimizi verip o hissin üstünü kapatmak yerine "ben şu an ne hissediyorum? bu duygunun adı ne?" gibi kendimize sorular soruyormuşuz. denedim efendim.
bana kötü hissettiren bir sözü düşündüm. sıradan gelen bu söze çok alınmıştım. düşündüm düşündüm.
alay edilmiş benimle. bu alay neden bu kadar içimi sıktı diye geçmişimde bir anımı aradım zihnimde. buldum. sahne tekrar açıldı gözümde. çocuğum ve insanlar görüntüm hakkında benimle alay ediyorlar.
canımı sıkan bu söz ise görüntüm hakkında değil. hatta doğrudan benim hakkımda bile değil. ama içinde alay olduğu için çocukluğumda yaşadığım o çaresiz zamanlarımı bu günümle mi birleştiriyorum acaba diye düşündüm.
dostlar o anıyı hatırlayınca inananır mısınız bilmiyorum ama kendimi sekiz yaşında gibi hissettim. on iki yıl sonra içimde kendimle bir bağlantı kurdum. o çocuk ve o duygular hala orada yaşıyor ve bugünümü alakasız sebeplerle bile etkilemeyi başarıyor. en garibi de bunun farkında olamamam diğer insanlar gibi.
tabii bu hatırlama işini ben bilerek yaptım. bazen hiç aklımızda olmayan anlarda da aklımız bizi geçmişe götürüyor. neden gidiyoruz o anılara? zihnimiz bir şey mi anlatmaya çalışıyor? kafamda deli sorular... *

proust'un madlen kurabiyesi.

genelde bir koku, bir tat ile sanki bir anda çocukluğumuza ışınlanırız. ışık hızıyla olur bu. sanki bizi o an çocukluğumuza ışınlayan olay tıpkı çocukluğumuzdaki gibidir. insanın tüylerini ürperten çok güzel bir andır. ömrümüzde sayılı kez başımıza gelir.

ya bana hep matematik çözerken geliyor.
sanki gözümün önünde hepsi ve uzansam oraya gidecekmişim gibi.

beynim benimle oyun oynuyor, saçma sapan çocukluk anıları birden beynimin içinde bitiveriyor.

bastırdığım için mi yoksa beynim matematikten kurtulmak için mi böyle yapıyor bilmiyorum.

daha bugün başıma geldi. ilkokulda giydiğim eşofman takımının benzerini gördüm. sanki yarın matematik sınavım var gibi içimi bir korku kapladı.

kabus.
geri dönmek uzun sürüyor. *
üfff yorucu...

cok uzun zamandır bir yerlere dönemiyorum sıkıştım kaldım kırklarda.