1.
daha toy olunan zamanlara rastlıyor. koca koca laflarla dağları devirdiğimiz ama ne yaptığımızın farkında olmadığımız yıllar. benimkiler takriben 20-27 arasına rastlıyor ki insan o yaşlarda hiç de küçük değil. ağzından çıkan lafı, yediği ekmeği bilmeli. ama daha hiç büyük acı yaşamamışım, hiç hayatımı, allah'ı sorgulamam gerekmemiş. olgunlaşmamışım yani. işte o arada sayısını tam olarak bildiğim; durup duruken, lüzumsuzca yaptığım, insanları acıtan bazı davranışlarım var. onlar ukde olarak yerleşti içime. halletmeyi çok düşündüm, hatta harekete geçecektim ki o ukdelerin karşı tarafta benim hissettiğim etkiyi bırakmamış olabileceğini fark ettim. yediğim haltı hatırlatıp yeniden gündeme getirmenin yanlış olacağına karar verdim. çünkü fark etmeyen fark edecek, unutan hatırlayacaktı. söyleyip kurtulmak beni rahatlatacakken karşı tarafta kim bilir ne duygular uyandıracaktı. öylece bıraktım. ara ara aklıma gelir, hatırladıkça kendimden utanırım. o düşüncesiz davranışlarımın kefaretini böyle ödüyorum: kendimden utanarak.
devamını gör...