insanın memleketini sevme nedeni

alışkanlık. tanıdık sokaklar, tanıdık esnaflar, camiler, kiliseler, beş yaşımda yüzümü yıkadığım çeşmenin aynı yerden başka bir beş yaşındaki çocuğa su olması. aynılık. sanki burası beni daha bi tanır. sanki burası beni hiç tanımaz.

yok maalesef.

mezarlarımızın olması.

çevrendeki insanlar da senin gibidir. benzer şeylere sahipsindir onlarla. havayı,suyu, yemeği, toprağı, kültürü benzer şekilde yaşarsın. adanalıyım fakat üniversiteyi kazandığımda başka bir şehre gitmek zorunda kaldım. o günü hatırlıyorum da oraya ayak bastığım anda nefesim daraldı. sanki çevremdeki insanların hepsi bana bakıyordu. kendimi onlardan farklı hissettim bir anda. ve bu hisler hep devam etti. adana'ya tatillerde döndüğümde içimi kaplayan huzur ve güven anlatılamaz. ait olduğum yerdeyim duygusu vardır ya. işte bu yüzden insan memleketini seviyor. ve bu sevgiyi başka bir yere gidince daha iyi anlıyor.

muhtemelen orada doğmuş olmaktan başka hiçbir şey

içinde çocukluğu vardır.
çocukluk dedin mi de akan sular durur.

yaşanmışlıklar, hatıralar, özlemler, anlar…

kişinin o şehirde bulduğu huzuru ve rahatlığı koşullar ne olursa olsun başka bir yerde bulamayacak olmasını bilmesinden kaynaklıdır.

nasıl sevmeyeyim.

ev gibi hissettirdiği içindir.

bizimkiler buna toprak çekiyor derler. ben misal tatile gitsem bile evi özlerim. evdeki o rahatlık paha biçilemez.

üzerinize afiyet ömrüm boyunca aynı sokakta yaşıyorum. her adımda ayrı bir anım var. burada büyüdüm. en fazla 3 ay evden uzakta kaldım. artık son zamanlar dönmek için saniye sayıyordum.

toprak çekiyor. var böyle bir şey. yaşlandıkça insan toprağına çekiliyor.

ben yirmi beş yaşıma kadar köyden falan hep uzak durdum. memleket türkülerini falan pek sevmedim. o yaşlarda ufak ufak, rakıya memleket havaları eşlik etmeye başladı. sonra köye ziyaret falan. lan baktım canım köydeki evimizde rakı içmek istiyor.

yaşlanınca yerleştirim aslında burayalar, çocuğu yılda bir kere köye görtürmeler, nerede olduğunun farkında olmasa bile aha sevdi burayı demeler, ölünce şu dedemin yanına gömsünler beni diye vasiyet etmeler...

ama en çok atatürk galiba. bizim memlekette 3 duvarda 4 atatürk resmi vardır. karıma sürekli bunu işaret edip saçma bir guru duyarım bununla.

büyük ölçüde insanın annesini sevme sebebiyle aynıdır.

çocukluğumuz orda geçtiği için çoğu şeyi ilk defa orda deneyimleriz. bir başlangıç bir nevi . ondan sonra yaşadıklarımızin üstüne ekleme yaparız. tanıdıktır , güvenlidir. uzaklaşırız , kayboluruz , kaçarız belki ama sonrasında ise hep başa dönme durumu var bence .