intihar eden gençlere yapıştırılan damga

intiharcı

dinsiz.

bir insan intihara gidene ne kadar nasıl yollardan geçiyor,acılarını nasıl göstermeye calışıyor,kiminin davranışlarına yansıyor, kimi asabi sinirli bir insan oluyor, kimi işte kimi okulda sıkıntılar yaşıyor, birileri annesine babasına çığlık çığlıga kötüyüm demeye çalışıyor yok ya abartıyor, onun canı kıymetlidir demeyin ya. bir genç kolunu bacağıni kaleminin ucuyla bile kesmeye çalışıyorsa dikkate alın herkes bu şekilde kendine zarar vererek rahatlamıyor emin olun.

ergen!

oyundan çıkışı bulmuş hileci.

-değer miydi bir kız/ erkek için canına kıymaya.. (halbuki sevgilisi yoktur vefat edenin)
- o kadar aciz miydi, yazzııkkkk... (intiharın acziyetle uzaktan yakından alakası yoktur)
- ne var canım, ekmek elden su gölden yaşıyordu, rahat battı... (kişinin içinde bulunduğu ruh halinden bihaberlerdir.)

aslında o kadar çok yaftalama var ki.. bunları yazarken aklıma intihar eden arkadaşım geldi.. vefat ettiği gecenin sabahına almıştım korkunç haberini.. gözlerimden yaşlar akıyordu dolmuşta. hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.. dolmuştan inip evlerine doğru giderken, 2 kadının "ayyy, şurda bir çocuk intihar etmiş, boşu boşuna öldü zavallı" demelerinin üstüne patladım ve "ne biliyorsunuz da konuşuyorsunuz arkadaşım hakkında" dedim, ve yüzsüzlüğe bakın ki, aldığım cevap "ayyy, sen o kendini asan çocuğun arkadaşı mısınnnn"...... "kendini asan.." hayatımda, canımı acıtan anlardan bir tanesidir bu.. yutkunamadım.. ağlayamadım.. içimden siz ne anlarsınız dedim.. ve işte "damnant quod non intelligunt" sözü her şeyi açıklar oldu.. anlamadıklarını kınarlar.. halbuki bizler onlara "zavallılar" der geçeriz..

öyle afilli laflara lüzum yok direkt mal damgası yapıştırıyorum ben.

üç harflilere karışmış ondan böyle olmuş şeysi de su götürür cinstendir.

sanki intihar etmesine sadece kendi sebep oldu. biri intihar ettiğinde insan bir oturur düşünür ya bu çocuk neden intihar etti. hangi sorunu bu kadar ağır geldi. bu çocuk bu kararı aldığı süreçte biz neredeydik. neden önleyemedik. ama yok insanlar ortada suç olduğunda hemen suçlaması en kolay kişiyi suçluyor. ne hale gelmişiz

düşünmeden hissetmeden yaşıyorlar onlar hayatın nefes alıp vermekten ibaret olduğunu, insanların ruhsal sıkıntıları olmadığını düşünüyorlar ve bu tür haberler gördüğünde de bizde çok açlık şu bu gördük ama bak hala hayattayım yeni nesil çok şımarık diyorlar ve geçiyorlar ama onların nasıl bir ruh halinde bunları yaptığını bilmiyorlar çoğu da düşünmek dahi istemiyor

bu bölgede bir kız intihar etmişse ya sevgilisinden ayrılmıştır ya da hamiledir. başka etiketi yok. çünkü o kızın hayatında onu üzebilecek tek şey ya erkektir ya namus (!)

intihar, damgalanmaya çok müsait bir konudur. sadece yapan kişiyi değil yakın çevresini de etkilemektedir. bu konuda bilinçlendirme ve önleme çalışmalarının yanı sıra intiharın habercisi olan bazı sinyalleri fark etmenin önemi de büyük. okul psikolojik danışmanları ve sınıf öğretmenlerine bu konuda en az aile kadar iş yükü düşüyor.

bir insan kolay kolay intihar etmez. özellikle gençken.gençlerin sandığınız kadar basit dertleri yok bunu da bilin lütfen.

direkt olarak ilgi istiyo, dikkat çekmeye çalışıyo gibi damgalar yapıştırılıyo. kimse de karşısına alıp ciddi bir konuşma yapmıyo. olayın şoku atlatıldıktan sonra ise sürekli olarak iğnelemesi yapılıyo

3 yıl boyunca platonik olduğum bir insan vardı. o kişi bir gece intihar etti ve bunu sosyal medyada da paylaşıp kimsenin sorumlu olmadığını söylemişti. ertesi gün haber sitelerinde mavi balina bir kez daha can aldı diye haber yapıldığını gördüm sırf prim kasmak için ve daha fazla tık almak için çocuğun dertlerini hiçe sayıp saçma sapan bir şeye bağladılar. hala gece attığı yazı ve o halat geliyor aklıma o kişinin ne çektiğini çok az insan bilir ve asla intiharinin sebebi mavi balina değildi. degmez bak cidden degmez, çevresini dusunun biraz damgalamadan önce.

asıl anlaşılması gereken intihar edenlerle alay eden kitle.

geçen gün sıradan bir intihar düşüncesinde, sırf arkamdan insanlar yorum yapmasın diye teorik intiharımdan vazgeçtim.

ismet özel, "40 yaşıma kadar hep intiharı düşündüm, ama 40
yaşımdan itibaren insanların intihar etmeye
değmeyeceklerini düşünmeye başladım. bana göre
intihar, geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır. bu
mesajı verebileceğin tıynette insan olmadığını
düşününce de intihar etmiyorsun."

demiş. o kadar haklı ki. bunu karşılayabilecek insanı bırak, öyle yorumlar yapılıyor ki 3 saniyede. bir insan ölmüş ve ezbere yargılıyorsun. bundan daha korkunç ne var? cinayetle eş değer bence bu.

genç bir çocuk intihar etti. herkes çocuğun üzerinden kendi hayatlarını devam ettirdi. komünistler sınıf mücadelesi kastı, birileri ben yapmıyorsam sen de yapmayacaksın mantığını işletti vs. vs. arkasında bıraktığı nottan parasızlıktan olduğunu çıkardılar ama biraz anlayabilen kişi bununla sınırlı olmadığını anlardı. bunları düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum, insan denen şey böyle bir şey mi?

bir başka örneği cenazelerdir. bir videoya denk geldim 2 üniversiteli kızın cenazesinde çocuklarınızı okumak için başka illere göndermeyin diyor imam, o kadar ruhsuz, o kadar canavar ki. tek yapabileceği ucuz ahlak kasmak, buna programlanmış. acıdan bi haber. birisini kaybettiği için gerçekten üzülmemiş.

her zaman kurbanı suçlarlar. halbuki ailesi, sevgilisi, arkadaşlarına “bunu neden bilmiyordunuz?” diye kimse sormaz. bunu yapana kadar nasıl fark etmediniz, neden yardım etmediniz demez. her daim “sorunları varmış” denilir kurban suçlanır ve işin içinden çıkılır. çünkü herkes kör olmuş. yarın bir gün benim haberim çıksa ailem yine kendi dertlerine gömülür üç beş yıl sonra unutur gider nasılsa. ben de öylece damga yerim bir genç olarak.

korkaktır, zayıftır.

içindeki şeytanı yenemedi, gururuna yenildi vs türünden sözlerdir.
ancak kilit nokta; intiharın kendisinin ve intihar edenin asla yüceltilmemesi olmalıdır.
çünkü her intihar; geride kalan perişan bir aile ve bu hayattan zamanından önce ve acı çekerek giden bir insan demektir.