işçinin çok olduğu ülkede işçi partisine az oy verilmesi

az önce youtube'da gezinirken türkiye işçi partisi genel başkanı erkan baş'ın bazı meclis konuşmalarına denk geldim. kimdir nedir derken partinin resmi sitesine de girdim. şu an için sanırım toplam 4 (dört) milletvekili ile mecliste yer alıyorlar. tip dışındaki diğer benzer tandanslı partiler ise neredeyse silinmiş. çoğu barajın altında kalmış, kimisi zaten seçimlerde aktif rol dahi alamamış. şahsen bu zamana kadar kendimi sağ tandanslı biri olarak nitelendirirdim. aynı zamanda da şu an bir iş verenim. yani klasik sağcı-solcu kavramlarının tam da sağ tarafında kalan kısmındayım bakıldığında. ama ben dahi işçilerin hakkının savunulması gerektiğini düşünürken, ülke nüfusunun büyük bir çoğunluğunun da işveren değil, işçi olduğunu da göz önünde bulundurduğumda... tip ve benzeri sol partilerin nasıl oluyor da daha iki haneli millet vekili sayısına dahi ulaşamadığını anlayamıyorum. hadi diyelim tip, sol parti vb. radikal sol (aşırı sol). daha da basit bir ifadeyle, solun da solu. peki o zaman chp gibi bir parti nasıl oluyor da hala beklenen oy oranını yakalayamıyor? demokratik sol parti'nin adı bile duyulmaz oldu. tüm bunları yazıp çizerken bir yandan da şunu düşünüyorum:
işçi kendi menfaatini korumak için en temel demokratik hakkı olan oyunu, işçiden yana olan partilere vermiyorken, tip gibi partiler neyi savunuyorlar? ne diye kendilerini yıpratıyorlar? onu da idealizm, erdemler vs. olarak nitelemek mümkün belki ama.. bu ülkede sanki havanda su dövmeye benziyor..

gayet normal olan bir durum.

işçiler, diğer tüm insanlar gibi zenginlik, refah ve bereket istiyor. parasıyla, alın teriyle kazandığı parasıyla ev alabilmek, güzel şeyler giyip yiyebilmek ve güzel araçlara binebilmek istiyor. ama bizim komunist ve sosyalistler hala daha yok eşitlik, yok adil düzen gibi söylemler ile fakirliğin bölünmesini getirmeye çalışıyorlar. bu hikaye sscb'de denendi ve bitti. putinin dediği gibi, güzel bir şarkıydı, söyledik bitti. hala daha tip falan deniliyor, serbest piyasanın hüküm sürdüğü memleketlerde işçiler, patron da olabiliyor. almanya'da garson, döner dükkanı sahibi olabiliyor.

işçi, insan gibi yaşayabilmek istiyor. sol cenahın görüşü gibi değil yani dünya.

68 kuşağı ve sağlam devrimci/solcu olan babacığım kanlı 1mayıs dahil hep meydanlardayken, izin verdiği işçileri alana gitmek yerine başka yerde çalışırlardı. babam hayatı boyunca sosyo-kültürel-ekonomik olarak hatrı sayılır bir kitledenken, emeği savunurdu, işçileriyse pek tabii ki ezen, sömüren kesimi. sonunda hakkını aradığı işçi, babamın parasını, malını çaldı, bir de üstüne yalancı şahitle ek mesai ücreti için dava açtı, hayatında istanbul'a gelmemiş, ücra köyünde yaşadığı yılları, sigortasız bizde çalışıyormuş gibi göstermeye yırtındı. hakim, aman nasıl olsa işverenin parası vardır, garibana versin kafası klasik tüm iş davalarında olduğu gibi bir dolu para ödetti, hukuka aykırı halde ve kanıtlara, kayıtlara inat... hiçbir iyilik cezasız kalmadı. işçi sınıfına güvenim sıfır, bu ülkede hukuka da ama emeğe inancım sonsuz...

olay işçi sayısı değil olay tamamen beynini kullanabilmektir. düşünce yetisidir.

hiçbir ülkede işçiler, "aaa partinin isminde işçi varmış gidip oy vermeliyim" düşüncesinde değildir. komünist arkadaşlarımızın sırf komünist oldukları için işçilerden oy beklemeyi bırakmaları lazım. türk solu işçilere ne kadar hitap edebildi? merkez sağ partiler halka hitap edebilmiş, çoğu işçi ailesinin oyunu alabilmişken sol partiler bunun için neden geç kaldı? tüm bunları sorgulamadığınız sürece işçilerin neden size oy vermediğini de çözümleyemezsiniz. hatayı o insanlarda değil kendinizde aramalısınız. meydanlarda broşür dağıtarak mı işçilerin oyunu almayı planlıyorsunuz mesela? zira ben türkiye'deki hiçbir sosyalist partinin broşür dağıtmaktan öteye gidebildiğini görmedim. türkiye'de sınıf bilinci olmadığından dolayı bu insanlardan bedava oy beklemek yerine onlara hitap etmeyi öğrenirseniz birazcık yol kat edebileceğinizi düşünüyorum. aksi takdirde "armut piş ağzıma düş" mentalitesi ile yürümez bu işler.